Υπό πίεση.

   

 

Το ότι δεν πάμε καλά ως οικονομία το λέμε ως δεδομένο ναι; Το ότι δεν πάμε καλά και με τα νεύρα μας το λέμε και αυτό ως δεδομένο χωρίς ερωτηματικά. Το ότι όμως κάνουμε ότι βλακεία, χαζομάρα, μαλακ..., για να τσιτώσουμε ακόμα περισσότερο τα νεύρα του άλλου πώς το λένε; Αυτοκτονική τάση το λένε με λογοτεχνικές προεκτάσεις!
Είμαι πρωί-πρωί παρκαρισμένη έξω από μια τράπεζα μιας και προσεφέρθην να μεταφέρω συνταξιούχο συγγενή, ο οποίος και είναι ακόμα εν ζωή σας διαβεβαιώ, ώστε να πληρωθεί το αστρονομικό χαρτζηλίκι-σύνταξη με την οποία το ελεήμων κράτος τον χορηγεί. Τι τις θέλω εγώ τις καλές πράξεις; Πρόσκοπος δεν πήγα ποτέ!
     Έξω από την τράπεζα έχει σχηματιστεί ήδη μια ουρά 30 ανθρώπων που όσο περισσότερο κόβεται η σύνταξη, τόσο πιο νωρίς πάνε και στήνονται απ' έξω, από φόβο μη μετανοιώσει ο Στουρνάρας και δεν τους πληρώσει καθόλου. Ας είναι.
     Δεδομένου λοιπόν ότι κάθε μήνα μπαίνουν ακόμα λιγότερα στους λογαριασμούς, τα πνεύματα είναι οξυμένα. Οι συζητήσεις έχουν ανάψει, τα ντεσιμπέλ έχουν ανέβει λόγω βαρηκοΐας, τα πρόσωπα έχουν αναψοκοκκινίσει από την άνοδο της πίεσης και κάπου-κάπου ανοίγει και κανένα ασφαλιστικό πίεσης με ένα μακρόσυρτο ουφφφ, έτσι για να προλαβαίνουμε τα εγκεφαλικά.
     Είχα την προνοητικότητα(τύχη το λέτε εσείς), να πάω λίγο πιο νωρίς από τις 8 το πρωί για να βρω θέση να παρκάρω, κοντά στην είσοδο μιας και τα αρθριτικά δεν βοηθάνε. Ακριβώς στις 8 ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως και αρχίζουν τακτικά-τακτικά οι δικαιούχοι (ακριβώς όπως ομολογιούχοι, να το θυμάστε) να μπαίνουν στον Άδη. Έως τις  8:15 έχουν γεμίσει όλες οι διαθέσιμες θέσεις στάθμευσης και ξεκινάνε οι νεοαφιχθέντες να διπλοπαρκάρουν, τριπλοπαρκάρουν, να κάνουν ελιγμούς και πιρουέτες με τα κάθε λογής μέσα μαζικής εξόντωσης που ακόμα τους αφήνει το υπουργείο συγκοινωνιών να οδηγούν. Δεν ένοιωθα ακόμα την απειλή και χάζευα καπνίζοντας, τους Tetris Masters να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.  Ώσπου κάτι σκίασε το δεξιό καθρέφτη μου. Και είδον και ειδού ένα σκούρο πράσινο (κυπαρισσί για την ακρίβεια, εμείς οι γυναίκες το χρώμα κοιτάμε όχι τη μάρκα και το μοντέλο) θωρηκτό έχει εισέλθει στον εναέριο χώρο μου. Και στον εδαφικό και στον υδάτινο για να λέμε την αλήθεια γιατί έκρυψε τον ήλιο. Σκιάχτηκα. «Πραξικόπημα», σκέφτηκα «βγήκαν τα τανκς, πρώτα τα γυναικόπαιδα σώστε!» Πάνω που πάω να ακουμπήσω το χέρι μου στο χερούλι της πόρτας για να σωθώ, συμβαίνουν δύο τινά: ακούω έναν ανατριχιαστικό ήχο χαρακτηριστικό της συνουσίας μετάλλου με μέταλλο, και ανακαλύπτω έντρομη πως δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα μου. 
     Ευτυχώς που η φύση με έχει προικίσει με ένα σώμα λάστιχο και ένα μυαλό με τετραπύρηνο επεξεργαστή κι έτσι μου πήρε μόνο 5 λεπτά ώσπου να κατέβω από την πόρτα του συνοδηγού. Αστραπιαία έκανα τον κύκλο σέρνοντας τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου που είχα ξηλώσει με κάποια από τις φολίδες του φιδίσιου κορμιού μου, και αντίκρυσα το τοπίο της φρίκης. Το τανκς έχει γδάρει την αριστερή μου πλευρά σε μια προσπάθεια να με εκτοπίσει από αυτό το σύμπαν για μια θέση στάθμευσης. Η πρώτη μου αντίδραση είναι να ανοίξω το στόμα διάπλατα  και η δεύτερη να κοιτάξω ποιος το κατάφερε όλο αυτό. Και ξανα-είδον και ξανα-ειδού το τέρας της αποκαλύψεως. Στο βολάν και στη θέση του συνοδηγού κάθονταν οι Στάτλερ και Ουώλντορφ, οι δύο γέροι των Μάπετ.  Όχι δεν είναι δυνατόν! Μάλλον θα είχα παραισθήσεις από το σοκ. Πάλεψα μέσα μου μέχρι να αποφασίσω αν θα σκάσω στα γέλια ή αν θα γίνω αερόστατο από τα νεύρα μου. Δεν αποφάσισα.         Κοιτάω κατάματα τον τρομοκράτη της ασφάλτου, με κοιτάει κι αυτός. Μια σταγόνα ιδρώτας κυλάει στο αριστερό μου φρύδι. Κάνω να πιάσω το εξάσφαιρο και διαπιστώνω πως δεν έχω. Φτου! Επιστροφή στις ρίζες. Ανοίγω τον αχόρταγο.
-« Μπαρκαρούτσος; Πώς την είδες μωρή τσούχτρα;»
Όχι αυτό είναι άλλου συγγραφέα, γράψε λάθος, άσχετα αν ταιριάζει στην περίσταση.
Πάμε από την αρχή.
-« Πού πας ρε; Στραβομάρα; Θα μας σκοτώσεις πρωινιάτικα; Τι την οδηγείς τη μαούνα αφού δεν το αντέχεις;  Ε! Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε, σταμάτα τις επιθέσεις, καμικάζι της ασφάλτου! Από τον Άδη πήρες άδεια για να οδηγείς; Αυτό το κράτος έτσι θέλει να μειώσει τις δαπάνες; Σας δίνει ένα τιμόνι και σας αμολάει; Έχε χάρη που σέβομαι του αιώνες σου Μαθουσάλαααα!» έχω ανοίξει την ένταση να φτάνει δυο τετράγωνα παραπέρα, έχω κοκκινίσει και παρακαλώ να μη μου πει καμιά βλακεία και με οδηγήσει στην ανθρωποκτονία πάνω στο άνθος της ηλικίας μου. Γιατί η δική του στο άνθος της ήταν το ’22 στη Μ. Ασία. Τόσους πολέμους είχε επιζήσει. Τον εκατονταετή, την άλωση, έως και από το πολυτεχνείο επέζησε, κρίμα να τον κλαδέψω εγώ. Ο Ουώλντορφ με κοίταζε απαθής πίσω από το τιμόνι. «Πάει τον έφαγα τον άνθρωπο, έπαθε εγκεφαλικό» σκέφτηκα η αδής, μη γνωρίζοντας αυτό που λένε «παλιό κόκκαλο». Προχώρησα αργά-αργά προς το παράθυρο του οδηγού έτοιμη για όλα. Από φόνο μέχρι τεχνητή αναπνοή! Στα δύο βήματα πριν την τελική μάχη, βλέπω το παράθυρο του οδηγού να κατεβαίνει σιγά-σιγά.
«Κοπελίτσα; Μπορείς  να δεις αν παίρνει να το φέρω λίγο πιο δεξιά για να μην εμποδίζω;»
Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Ηττήθηκα κατά κράτος.