Με λένε Μαρί και... είμαι καλά;

     Πάει τέλειωσε, το αποφάσισα! Θα γράψω βιβλίο.
Θα είναι πολύ πρωτότυπο, πιασάρικο, ελπιδοφόρο και αειθαλές σαν τον εκδότη μου. Θα είναι γεμάτο χρώματα, πνεύμα, ελπίδα και χιούμορ. Δεν θα το έχετε ξανα-ματα-δει σας λέω! Θα μηδενίσουν τα κοντεράκια αντυπώσεων! Θα αφανιστεί το 1/28 του δάσους του Αμαζονίου από την ανάγκη για χαρτί. Σταματήστε με σας λέω θα γίνει μεγάλη καταστροφή.
128 ΜΚΟ θα ερίζουν για τη στήριξη του έργου που θα προσφέρω στην ανθρωπότητα. Θα αποσπάσω διθυραμβικές κριτικές ακόμα και από τους πιο δυσκοίλιους ανέραστους κριτικούς. Το βραβείο Κούλιτζερ το έχω στο τσεπάκι. Μόνο οι άλλοι γράφουν κουλά; Εγώ δεν μπορώ; Βεβαίως και μπορώ αφού το αποφάσισα λέμε.
      Η ιδέα μου ήρθε σήμερα μόλις όταν ήμουν στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου. Ανάμεσα σε μια μεστωμένη μελιτζάνα και τις αναθυμιάσεις ενός κολοκυθιού που από καιρό είχε αφήσει αυτή την υπόσταση και γύρναγε στη μάνα γη ως πετρέλαιο, με κατακεραύνωσε η ιδέα (ή ίσως και η μπόχα). Θα γράψω ένα βιβλίο για παιδιά και γονείς, για θείους και θείες, για μπατζανάκηδες και κουμπάρες. Κατάλληλο για κάθε ηλικία, επίπεδο μόρφωσης, φύλλο (και φτερό), για κάθε εθνικότητα. Κατάλληλο για όλες τις ώρες τις μέρες και τις εποχές. Θα απαιτήσω να τυπωθεί και σε αδιάβροχο χαρτί για να το παίρνει ο περιχαρής αναγνώστης ακόμα και στο μπάνιο. Μέσα στο μπάνιο. Ναι, ναι. Με τα αμύθητα έσοδα θα στηρίξω 1286 ιδρύματα, 755 ενώσεις τσανακογλύφτηδων, θα "ευχαριστήσω" το 95% των δημοσιογράφων που με εκθείασαν και τα ρέστα θα τα πάρω στάρι για τα περιστέρια στο Σύνταγμα (αν έχει μείνει κανένα μιας και κάνουν ωραίο πιλάφι καθώς έμαθα). Και ο εκδότης μου που θα πληρώσει τα πρώτα έξοδα, θα μαγευτεί από το πνεύμα μου και θα με ερωτευτεί δια βίου (του εναπομείναντα δικού του), θα με περιφέρει σε κάθε εκδήλωση σαν λεμούριο κρεμασμένο σε αυτό που κάποτε ήταν το μπράτσο του και θα γελάμε όλοι χαρούμενοι. Τα φλας θα αστράφτουν αδιάκοπα και θα πάρω και 5-6 εκπομπές σε κανάλι (του εκδότη) και θα κάνω επιτέλους λεύκανση στα δόντια! Θα πάει τόσο καλά που θα το ανεβάσουν και στο θέατρο. Θα είναι όλοι οι συντελεστές άκρως ταλαντούχοι ηθοποιοί κυρίως από τη σαιξπηρική αγγλική σκηνή (και σαπούνι). Και όλο θα γελάμε, θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε ευτυχισμένοι μέσα στη χλιδή και την ικανοποίηση, ενώ γύρω θα συνωστίζονται ορδές αναξιοπαθούντων με απλωμένα χέρια, βέβαιοι πως έχουμε κάνει στο ακέραιο το χρέος μας απέναντι στους συνανθρώπους μας αλλά κυρίως... στην τέχνη.
      Ναι το αποφάσισα! Έχω πια όραμα. Και έχει και τίτλο. "Ντάικ ο Ρεβυθάκης".
Με λένε Μαρί και... είμαι καλά;