Τέλος στη στυτική δυσλειτουργία!
Τέρμα το άγχος και η σεξουαλική απροθυμία!
Καμιά δικαιολογία για άρνηση σεξ πλέον!
Έλληνα, σήκω ψηλά το κεφάλι (ε.. δε θα σας πω εγώ ποιο, όλα
στο πιάτο τα θέλετε;), τα προβλήματα στην κρεβατοκάμαρα σου, τέλειωσαν!
Το νέο βιβλίο της Margaret Hangover (αν θυμάμαι καλά τ’
όνομα...) ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα σεντόνια του ελληνικού κρεβατιού. Δεν
το διάβασα, τ’ ομολογώ. Και ψάχνω εναγωνίως να βρω τους λόγους που στερούμαι
αυτό το μουνημειώδες έργο! Ίσως γιατί δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα soft πορνό
στυλ Άρλεκιν. Δεν ξέρω, δεν ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου όλα αυτά τα «μύρισε
το άνθος του μυστικού της κήπου». Μπλιαχ, φτου, υποκριτικές φιοριτούρες για
ανέραστες. Το αιδοίο, αιδοίο λέγεται και άντε στο τσακίρ κέφι να το πεις
«νιμτς»ή «μινουί». Άνθος σε μυστικό κήπο, δεν το λες αν θες να πηδήξεις έστω
και σκοινάκι. Ίσως πάλι δεν το διάβασα γιατί... ζηλεύω! Ναι, μπορεί και να
ζηλεύω που δεν φτάνω ούτε στο μικρό της σφηνάκι την 92χρονη Σεξ-πείρα της
λογοτεχνίας. Γιατί εδώ μιλάει η εμπειρία! Δεν είναι και λίγο να έχεις
παντρευτεί έναν από τους μεγαλύτερους καταστροφείς... ουπς! πολιτικούς της
νεώτερης ιστορίας και να μην έχεις αποκομίσει σχετική πείρα επί του θέματος.
Διότι οι ηγέτες όσο να ‘ναι, πρέπει λογικά να το κάνουν διαφορετικά αυτό το σεξ
από τους κοινούς θνητούς. Ίσως να έχουν και διαφορετική ανατομία. Μπορεί ας
πούμε το πέος να το έχουν στο χέρι ή ακόμα και στον εγκέφαλο. Αυτό θα εξηγούσε
πολλά. Πάρα πολλά...
Ενδέχεται, τώρα που το σκέφτομαι,
να φοβάμαι να το διαβάσω. Ειλικρινά και ντόμπρα... φοβάμαι. Όχι μήπως η Hangover είναι πιο θερμή κι
ερωτική γκόμενα από του λόγου μου (αν επιβεβαιωθεί αυτό... συμπεθέρα θα
πεθάνωωω), απλά φοβάμαι.. την εικόνα. Να ορίστε, το είπα! Φοβάμαι την
αναπόφευκτη οπτικοποίηση της αφήγησης. Να φανταστώ τη Margaret να βρίσκεται σε ερωτικό εσταντανέ μετά μυώδους
άνδρα,από τις λίγες γραμμές που κυκλοφορούν στο net, μου προκάλεσε εφιάλτες. Τραυματίστηκα βαριά
ψυχολογικά και άγνωστο το πότε θα αναρρώσω. Εγώ πάντως, θα το έγραφα αλλιώς το
εργάκι. Αλλά στην τελική, εγώ δεν είμαι Margaret και δεν έχω το ταλέντο της
(ευτυχώς!).
«Ο Σομελιέρ με κοίταξε αποφασιστικά στα μάτια.
Το μπουκάλι που κρατούσε στα μυώδη χέρια του, έδειχνε καθαρά την πρόθεση του.
Θα μου το έφερνε στο κεφάλι. Κάτι ξύπνησε μέσα μου. Η χθεσινή φασολάδα, χωρίς
αμφιβολία. Αν πήγαινα τουαλέτα και με περίμενε ακόμα, θα το έκανα το ψυχικό. Χωρίς
ενοχές κι αναστολές θα του ζήταγα να μου κάνει τα πάντα. Από χαλάουα μέχρι να
μου βάψει ρίζα. Θα κάναμε μαζί όσα δεν είχα κάνει ποτέ με τον άντρα μου. Ας πιω
άλλο ένα κανάτι κονιάκ.
Ο άντρας μου! Στα τσακίδια! Πήγε κι έμπλεξε με την πιτσιρίκα
που έβγαζε τα κανίς βόλτα. Με μια σκυλού! Και ξεφτιλιστήκαμε στο πανελλήνιο από
γυμνές φωτογραφίες που η ίδια είχε το θράσος να δώσει στους παπαράτσι. Στο
διάολο συγχύστηκα. Κι ο Καρμπυρατέρ περιμένει με το μπουκάλι στο χέρι. Τ’
αντεράκια μου τραγουδούσαν. Καταραμένη φασολάδα! Δεν είμαι πια 20 χρονών. Ας
πιω ένα κανάτι ακόμα.
Ο Καμαμπέρ! Αχ ο Καμαμπέρ! Ποια γράδα τον έστειλαν στη ζωή
μου! Και τι άντρας! Ψηλός, με πόντικες, με πλάτη τραχανοπλαγιά, και με μια
μυρωδιά... Αχ μια μυρωδιά... Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ!!! Χικ!»
