Είμαι από τζάκι εγώ!

Πρωί-πρωί σήμερα αποφάσισα να βασανίσω τον άντρα μου.

Του έφτιαξα το καφεδάκι του, του έστριψα ένα τσιγάρο και τον άφησα να πιει μια γουλιά καφέ και να ανάψει το τσιγαράκι. Αμέσως μετά άρχισα:

Ο δρόμος είχε τη δική μου υστερία...

Κάθε μέρα κάνω 2 χιλιόμετρα σε μια επαρχιακή οδό, μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση.

1 χιλιόμετρο το πρωί κι 1 χιλιόμετρο το μεσημέρι. Και καμιά φορά κάνω και έκτακτες διαδρομές μιας και είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρω αν θέλω να κατέβω στην αγορά του χωριού για ψώνια,

Μεταξωτά φύκια...

Όλα έχουν εξήγηση, όλα!

Τσάμπα έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί μας συμβαίνουν όλα όσα μας, συμβαίνουν, σε μας τους εκλεκτούς της γης, γιατί μας κοροϊδεύουν όλοι ασύστολα, γιατί δεν ξυπνάμε επιτέλους.

"Κάλπηκος" έρωτας...

          Είχε έρθει η μέρα! Σηκώθηκε σήμερα με άλλο κέφι, με άλλη όρεξη. Και δεν είχε να κάνει που ήταν Κυριακή. Απλά είχε έρθει η μέρα, που πάντα Κυριακή έπεφτε. Η μέρα που θα ξαναέβλεπε  ΕΚΕΙΝΗ! Η μέρα που θα την άγγιζε για άλλη μια φορά. Η μέρα που έδινε νόημα στη ζωή του.

Ευτυχώς που κάτι μου έμεινε από τη Γεωμετρία...

           Στη χώρα μου, που ξεχνάμε λέξεις παλιές όπως Δημοκρατία, Εργασία, Πατρίδα, Υγεία, Αξιοπρέπεια, Ευημερία,... Σύνταγμα, ευτυχώς το πολιτικό δαιμόνιο (όχι το ελληνικό) εφευρίσκει τάχιστα νέες λέξεις για να κρυφτεί, να καλύψει την ανικανότητα, ηλιθιότητα, προδοσία του.