Ο δρόμος είχε τη δική μου υστερία...

Κάθε μέρα κάνω 2 χιλιόμετρα σε μια επαρχιακή οδό, μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση.

1 χιλιόμετρο το πρωί κι 1 χιλιόμετρο το μεσημέρι. Και καμιά φορά κάνω και έκτακτες διαδρομές μιας και είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρω αν θέλω να κατέβω στην αγορά του χωριού για ψώνια,

προμήθειες κλπ. Κάθε μέρα λοιπόν, ενώ περπατάω σε αυτό το δρόμο κατεβάζω ένα πάμπλουτο υβρεολόγιο. «Το νι που σας πέταγε, αλήτες, φαταούλες, κλέφτες, δεν είναι δρόμος αυτός, δε φταίτε εσείς, τα ζώα που σας ψηφίζουν φταίνε», και άλλα πολλά όμορφα.

Αυτός ο επαρχιακός δρόμος λοιπόν έχει χαραχτεί σχεδόν μισό αιώνα πριν, με τα οικόπεδα, τα σπίτια και τα μαγαζιά να αγγίζουν την άσφαλτο, χωρίς φυσικά να υπάρχουν πεζοδρόμια, ή έστω να έχει μελετηθεί η πιθανότητα να φτιαχτούν κάποτε, για να τα περπατάνε οι ριψοκίνδυνοι σαν και του λόγου μου πεζοί, που έχουν την εξωφρενική απαίτηση να κατέβουν στην πλατεία χωρίς να γίνουν είδηση με μαύρη κορνίζα στις κολώνες. Σε αυτόν τον πολυσύχναστο δρόμο εκτός από πάσης φύσεως αυτοκίνητα και πεζούς (πάσης φύσεως και αυτοί), συχνάζουν και όλα τα όμβρια ύδατα που ως όμβρια αυξάνονται το χειμώνα, και ως ύδατα είναι ασυμπίεστα. Το καλοκαίρι λοιπόν ένεκα έλλειψης των ομβρίων, τη θέση τους παίρνουν τα χιλιάδες αυτοκίνητα που συρρέουν στο χωριό που έχει χαρακτηριστεί «θέρετρο» ως παραθαλάσσιος προορισμός. Το δε χειμώνα, η επαρχιακή αυτή οδός χρησιμοποιείται και για rafting μιας και τα άγρια ορμητικά νερά καλύπτουν την ανάγκη των τουριστών για extreme sports.

Κοινώς, το καλοκαίρι ζω στη Σαντορίνη ένα πράγμα, ενώ το χειμώνα στο Άσπεν κι εγώ συνεχίζω να γκρινιάζω η αχάριστη.

Χρόνια γκρίνιαζα (ευτυχώς όχι μόνη μου) για την έλλειψη πεζοδρομίων, την έλλειψη φαναριών, τη έλλειψη μυαλού. Είχαμε δυστυχώς πληρώσει τίμημα σε ζωές γι’ αυτές τις ελλείψεις. Φυσικά η τοπική αυτοδιοίκηση, που ούτε τοπική είναι πλέον και ποτέ δεν ήταν αυτοδιοίκηση, είχε πάρει αναπηρική σύνταξη λόγω πλήρους κώφωσης και ποτέ δεν απάντησε στις όποιες προτάσεις, ερωτήσεις, μπινελίκια βρε αδερφέ που σε κάθε ευκαιρία εκφράζαμε. Είπαμε ήταν και άλλοι τρελοί μαζί με μένα.

Κι εκεί που είχαμε παραιτηθεί πλέον από κάθε ελπίδα βελτίωσης 5 χρόνια πριν, 45 μάστορες κι 160 μαθητάδες άρχισαν να σκάβουν μετά μανίας  στις παρυφές του οδοστρώματος. Διαδόθηκε πως έκανε η Μεγαλόχαρη το θαύμα της και  θα έβαζαν αγωγούς για τα όμβρια. Έκαναν 9 μήνες να τελειώσουν τα έργα, σκατοπνιγήκαμε αλλά, επιτέλους γένησαν αγωγούς, τους εγκαινίασαν επισήμως με μια συγκινητική ομιλία του δημάρχου στην πλατεία. Μας έταξε τότε με στόμφο πως ΔΕΝ θα ξαναπλημμυρίσει το χωριό μας. Φυσικά την επόμενη χρονιά είχαμε γίνει Βενετία, και η πυροσβεστική δεν προλάβαινε ποιον να πρωτοσώσει από το πλημμυρισμένο του λυόμενο. Χάσαμε και 20 κότες σε εκείνη την πλημμύρα, ακόμα τις κλαίω.

Όπως καταλαβαίνετε, χειμώνα με βροχές, εμπλουτίζω το υβρεολόγιο και με κατάρες για τα σπίτια των ιθυνόντων.

Και να σου, αίφνης φέτος το φθινόπωρο είδαμε μπουλντόζες, εκσκαφείς ρομπότ, και διαστημόπλοια, να καταφτάνουν πάλι στη πλατεία του χωριού. Και είδαμε τους ίδιους 45 μάστορες κι 160 μαθητάδες να εφορμούν κραδαίνοντας κάθε λογής όργανα βασανισμού στην άσφαλτο. Παγώσαμε όλοι. «Ωχ Παναγία μου τι θα κάνουν πάλι κι έρχεται χειμώνας;» ακούστηκε από κάπου.

Κάναμε μάζωξη στην πλατεία για να λύσουμε το μυστήριο.

-«Κάτι φτιάχνουν» είπε μια γιαγιάκα στα δεξιά μου.

-«Δεν θα το φανταζόμουν αν δεν το λέγατε» της απάντησα εκνευρισμένη για το περιττό του σχολίου.

-«Είμαι σίγουρη σου λέω, κάτι φτιάχνουν. Μου το είπε η απέναντι που έχει ανεψιά στο δήμο». Και για να τονίσει το αληθές της πληροφορίας της, μου κατέβασε μια τσιμπιά στο μπράτσο στην προσπάθεια της να με αναγκάσει να σκύψω και να την προσέξω. (Δεν είμαι καμιά δίμετρη, απλά η γιαγιούλα ήταν 1 μέτρο)

-«Πεζοδρόμιο θα φτιάξουν» είπε ένας και όλοι γυρίσαμε να δούμε ποιος ήταν. Αναγνωρίσαμε τον ξάδερφο του φούρναρη που ήταν και δημοτικός σύμβουλος.

Δεν κρατήθηκα!

-«Πού θα φτιάξουν πεζοδρόμιο ρε; (το ρε το κολλάω ως ελάχιστη τιμητική προσφώνηση σε κάθε μορφή εξουσίας) Στα 4 μέτρα δρόμο; Εδώ άμα συναντηθούν 2 φορτηγά το ένα πισογυρίζει γιατί δε χωράνε, θα κάνετε και πεζοδρόμιο;»

-«Ουουού» ακούστηκε από τη γαλαρία. Εμψυχωμένη συνέχισα.

-«Τι να το κάνετε το πεζοδρόμιο άμα δε χωράει πεζός να περπατήσει; Και τα αυτοκίνητα που έτσι και αλλιώς παρκάρουν και στις δύο πλευρές του δρόμου και τον κάνουν μονόδρομο τι θα τα κάνετε; Θα τα φάτε; Ή όταν έρχεται ο κόσμος και παρκάρει θα κλείνει ο δρόμος; Ηλίθιοι είστε ή έχουν οι εργολάβοι καιρό να πάρουν έργο κι εσείς καιρό να δείτε μίζα;» Με είχε πιάσει υστερία, ήταν προφανές. Όλοι άρχισαν να κάνουν μικρά βήματα προς τα πίσω και να απομακρύνονται από δίπλα μου. Μάλλον φοβήθηκαν μήπως άρχιζα να βγάζω αφρούς από το στόμα. Ακόμα και η γιαγιά σκιάχτηκε.

-«Είστε αχάριστη! Πήρε θάρρος ο «εξουσίας»! Τόσα χρόνια θέλατε πεζοδρόμιο και τώρα που σας το φτιάχνουμε παραπονιέστε!»

Α, θα τον κουτούλαγα ήταν προφανές!

-«Το πεζοδρόμιο που είναι αναγκαίο, το πληρώνουμε εμείς μπάρμπα (45 χρονών ήταν μόνο), δεν μας το χαρίζει κανείς. Κι επειδή το πληρώνουμε θέλουμε να γίνει σωστά, όχι άρπα κόλλα όπως τα κάνετε όλα, και όπως κάνατε και τους αγωγούς και πνιγόμαστε κάθε χρόνο».

-«Ναι! Δίκιο έχει!» φώναξε η κερκίδα.

Ο εκπρόσωπος του λαού γύρισε την πλάτη κι έφυγε.

Αποτέλεσμα; Έφτιαξαν πεζοδρόμιο μόνο στη μία πλευρά του δρόμου, στο οποίο περπατάς κουτσό, σε μπανιάρουν τα διερχόμενα οχήματα αν έχει βρέξει, και φυσικά έχει μετατρέψει το δρόμο σε πεζόδρομο από τα παρκαρισμένα.

Το θετικό του είναι ότι πλούτισε το υβρεολόγιο μου. «Το νι που σας πέταγε, αλήτες, φαταούλες, κλέφτες, δεν είναι δρόμος αυτός, δε φταίτε εσείς, τα ζώα που σας ψηφίζουν φταίνε, στον κ@λο σας να το βάλετε το σκατοπεζοδρόμιο σας, κλπ».

Φυσικά δεν περπατάω στο πεζοδρόμιο τους και ας το πλήρωσα. Πηγαίνω από την αντίθετη πλευρά, εκεί που δεν έχει πεζοδρόμια. Είναι η αντίδραση μου και το ρίσκο μου. Κάνω τα 2 μου χιλιόμετρα κάθε μέρα βρίζοντας. Αλλά σε αυτό το πεζοδρόμιο δεν θα πατήσω. Έχω διαλέξει το αντίθετο μονοπάτι.

Υ.Γ. Αν περιγράφω το δρόμο σου, είναι σύμπτωση. Εκτός αν είσαι γείτονας, οπότε θα με καταλάβεις. Α! Κι αν η όλη ιστορία κρύβει μια μεταφορά, παραπέμποντας σε αντίδραση, αφύπνιση, σιχτίρια, καμία πρόθεση δεν είχα, αλλά πολύ το χαίρομαι...