Μαγκουριές στις αγγουριές!

     Όσο περνάν τα χρόνια τόσο νοσταλγώ τις μαγκουριές. Και τον παππού μου νοσταλγώ που επιδιδόταν σε αυτό το σπορ μετά σπουδής. Αλλά επειδή τον παππού μου είναι μάλλον απίθανο να τον ξαναδώ στον κόσμο τούτο, έμεινα να νοσταλγώ τις μαγκουριές.
     Οι μαγκουριές είναι το μόνο αντίδοτο στις αγγουριές που φύτρωσαν ανεξέλεγκτα τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια και αναίσχυντα απειλούν τις έδρες μας.
Γιατί φύτρωσαν, πώς φύτρωσαν, πού ακριβώς φύτρωσαν, είναι ένα θέμα που βρωμάει ως ψάρι παρατημένο στον ήλιο για 24 ώρες. Δεν το σκαλίζει κανείς γιατί κανείς, μηδέ εμού εξαιρουμένης, δεν θέλει ίσως να παραδεχτεί το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Δεν ξέρω πόσο είναι αυτό το μερίδιο για τον καθένα και ποιοι εξαιρούνται, αν εξαιρούνται, αλλά πιστεύω πως υπάρχει. "Ο σιωπών δοκεί συναινείν " και εκεί κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, έχουμε όλοι ευθύνη. Ακόμα και για το γιατρό που μας ζήτησε και του δώσαμε φακελάκι, για το μαγαζί που δε μας έκοψε απόδειξη, για το ρουσφέτι που ζητήσαμε από τον πολιτικάντη της γειτονιάς μας, για την ψήφο που ρίξαμε ελέω σκέψης και κρίσης, για το λάδωμα στην πολεοδομία βρε αδερφέ για την νομιμοποίηση της παρανομίας μας, ακόμα και γιατί ξέραμε και δεν μιλήσαμε.
   Όλα δρουν αθροιστικά δυστυχώς και πολλαπλασιάζονται ακριβώς σαν και τις αγγουριές. Ο παππούς όμως είχε τη λύση. Σήκωνε τη μαγκούρα και άνοιγε τα μουχλιασμένα μυαλά για να πάρουν αέρα. Δεν το πολυσκεφτόταν είμαι σίγουρη, απλά αντιδρούσε από ένστικτο. Ένστικτο που τείνει να χαθεί μέσα στην οκνηρία και την περίσκεψη, που αντικατέστησε τη δράση. Καταλαβαίνω και ενστερνίζομαι πως με την εξέλιξη της τεχνολογίας μπλα, μπλα, μπλα, σκοπός είναι να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη. Πώς διάολο την κάνουμε δυσκολότερη κάθε μέρα που περνάει δεν το καταλαβαίνω με τίποτα. Πώς αντί να γινόμαστε πιο έξυπνοι, χαζέψαμε, παραπλανηθήκαμε, μας πιάσανε στον ύπνο αν θέλετε και αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν στο σημερινό αδιέξοδο. Το περίεργο είναι πως σήμερα έχουμε ελευθερία λόγου και σκέψης, ελευθερία έκφρασης. Υπάρχει πολυφωνία. Ή μήπως όχι;
    Ελευθερία σκέψης ναι, ούτως ή άλλως δεν μπορεί κανείς να μπει στο μυαλό μου να μου πει πώς να σκεφτώ. Ή μήπως μπορεί; Μήπως κάποιος μεθοδεύει με υπομονή κι επιμονή, χρόνια τώρα, το πώς θα πρέπει να σκεφτώ; Ποιος είναι ο υγιής και αποδεκτός δηλαδή τρόπος σκέψης; Σιγά μη μπορεί να μπει κανείς στο μυαλό μου. Καλού κακού όμως κάτσε να κλείσω την τηλεόραση. Και να πάρω στα παιδιά βιβλία. Από τα άλλα, τα καλά. Αυτά που δε σε μαθαίνουν στα κονσερβοποιεία, ουπς σχολεία μας.
     Ελευθερία λόγου και έκφρασης, οριοθετημένη όμως από ένα σούπερ αυστηρό νομικό πλαίσιο που έχει υψώσει σημαία τις ενδεχόμενες ψυχολογικές απειλές, τη συκοφαντική δυσφήμιση, την σωματική και ψυχολογική βία, τον εκφοβισμό και ένα σωρό άλλα πιθανά αδικήματα. 
Μέχρι εδώ σωστά και καλά κάνουμε να βελτιώνουμε τους νόμους. Αλλά μήπως το παρακάναμε λίγο; Στο παραμικρό "Όδευε εις συνουσίαν αύναν, ε αύναν!" σωρεία οι απειλές για αγωγές τετράκις τρισεκατομμυρίων ράβδων χρυσού. Κάποτε έπεφτε το μπινελικάκι εκατέρωθεν, άντε και καμιά φάπα κι ερχόταν η εκτόνωση και για τους πρωταγωνιστές αλλά και για το φιλοθεάμον κοινό. Κι έφευγαν όλοι ευχαριστημένοι και όλοι νικητές. Και δεν πιστεύω πως αυτό οδηγούσε σε έξαρση βίας. Τα ποσοστά αύξησης βίας είναι ραγδαία αυξανόμενα παρά το νομικό μας πλαίσιο. Και θα τις φας και θα πάμε και στα δικαστήρια. Και δεν θα αισθάνεται και κανένας νικητής γιατί μέχρι να φτάσουμε στην έδρα της Θέμιδος θα έχουμε ξεθυμάνει. Το βλέπω λίγο στρεβλό αυτό.
Θα μου πεις "καλά εσύ θες να ξαναγυρίσουμε στις μαγκουριές και στη χειροδικία;"
Και θα σου πω κι εγώ "αυτό που ζούμε είναι ειρήνη, ευνομία κι ελευθερία;" Και δε θα σταματήσω εκεί. Θα σου βάλω να δεις μια εικόνα.
     Κάθεται ο παππούς μου(σου) στον καφενέ, στηριζόμενος στη μαγκούρα του. Απέναντι του είναι καθισμένοι ημικυκλικά αυτές οι τελευταίες περσόνες της πολιτικής. Και του λένε του παππού: "Παππούλη, μας έδωσες να διαχειριστούμε το χρέος σου, που εμείς το δημιουργήσαμε, και ήταν γύρω στα 310 δισεκατομμύρια. Εμείς μέσα σε 3 χρόνια, σου κόψαμε τη σύνταξη, την περίθαλψη, σου αυξήσαμε τη φορολογία, αφήσαμε τα παιδιά σου άνεργα, αυξήσαμε και σε αυτά τη φορολογία, τους κόψαμε όλο το κοινωνικό κράτος και από πάνω τα φοβίσαμε. Και φοβίσαμε κι εσένα και τα εγγόνια σου. Ίσως να χρειαστεί να θυσιαστούν και τα δισέγγονα σου μέχρι να δούμε κάτι θετικό. Για μας φυσικά, εσείς θα συνεχίσετε να υποφέρετε. Α! Και το χρέος τώρα είναι γύρω στα 380 δισεκατομμύρια. Στο αυξήσαμε κι αυτό κατά 30%". Τι λέτε; Θα σηκωνόταν ο παππούς αίλουρος και θα τους άνοιγε τα κεφάλια με τη μαγκούρα ή όχι; Είναι ή όχι αυτή η φυσιολογική αντίδραση; Ή μήπως θα γύρναγε τη μαγκούρα κατά την κεφαλή του μετανοιωμένος που τους έδωσε τη διαχείριση της ζωής του; Της ζωής των παιδιών και των εγγονιών του;

Και στην τελική, ποιος μου πήρε τη μαγκούρα μου;