Φονική παγίδα.

Ημέρα 1
Πρέπει να έχω συγχύσει πολύ κόσμο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Μου έκανε δώρο μια φίλη μου το "επαναστατικότερο και καλύτερο δώρο του κόσμου". Τουλάχιστον έτσι το προλόγισε εν μέσω πρωινού καφέ, για να μη νομίσω πως ήταν και τίποτα ποταπό. Άσχετα αν ποταπό δώρο δεν υπάρχει, μου παρουσίασε, με το ύφος ανθρώπου που έχει τετραγωνίσει τον κύκλο χρησιμοποιώντας ροδοπέταλα, ένα φάκελο ταχυδρομείου.
-"Βόμβα;" τη ρωτάω.
-"Θα μπορούσες να πεις πως θα τινάξει την ερωτική σου ζωή στον αέρα", μου απάντησε η αινιγματική Σφίγγα.
-"Γράμμα με 2,5 κιλά άνθρακα;" την ξαναρωτάω.
-"Θα σου κόψει την ανάσα πίστεψε με" μου ξανα-απαντάει.
Βουτάω το δέμα και είμαι έτοιμη να καταρρίψω νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο δίσκο όταν μου έκοψε τη χολή με ένα σοπράνο ουρλιαχτό που έσπασε το καλό το κρυστάλλινο τασάκι κειμήλιο της γιαγιάς (το ζευγάρι του το είχα σπάσει εγώ στο αμάξι ενός διερχόμενου παλιατζή στις 3 το μεσημέρι, σε περίπτωση που αναρωτιέστε).
-"Μηηηηηηηηηηη!!! Τρελή τι πας να κάνεις;"
-"Ο σώζων εαυτό σωθήτω" απάντησα σε στοπ καρέ.
-"Κρυάδες. Εγώ φταίω βρε αχάριστη που σου έφερα την επανάσταση στην τεχνολογία".
-"Αν το παραδέχεσαι εσύ, εγώ τι να πω; Αλλά θα σε παρακαλέσω να μη φέρνεις ξένους αν δε με έχεις ειδοποιήσει πριν".
-"Συνεχίζεις να με κοροϊδεύεις. Το θες το δωράκι μου ή όχι;" Φυσικά και το ήθελα το δωράκι, οπότε σταμάτησα τάχιστα το δούλεμα.
-"Αφού δεν κάνει σαν ρολόι και δεν βγάζει καπνούς, το θέλω. Και αν είναι να επαναστατήσω, τι πιο καλό από την επανάσταση παρέα με ένα φάκελο; Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που με σκέφτηκες".
-"Άνοιξέ το ντε. Τι με βασανίζεις;"
Άνοιξα το φάκελο με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Ξεπήδησαν από μέσα τρία... σουτιέν να τα πω, κορμάκια να τα πω, τοπάκια να τα πω, επανάσταση στην τεχνολογία, δεν θα τα πω.
-"Τι είν' τούτα;" Εύλογη κατ' εμε΄ ερώτησις.
-"Δε βλέπεις; Αυτά είναι τα καλύτερα και πιο άνετα σουτιέν που υπάρχουν. Είναι η τελευταία λέξη της μόδας και της τεχνολογίας". Δεν κρατήθηκα.
-"Και η προτελευταία ποια ήταν; Μα σοβαρά πιστεύεις πως θα χωρέσουμε και οι δύο εδώ μέσα; Θα σκάσω χριστιανή μου".
-"Ποιοι δύο καλέ; Για σένα μόνο τα πήρα;"
-"Εγώ και οι ευμεγέθεις γαλακτοπαραγωγοί αδένες μου".
-"Οι ποιοι;"
-"Τα βυζιά καλέ, το στήθος πως το λέτε εσείς οι επαναστάτες της τεχνολογίας;"
-"Φιλενάδα σου κάνουν σίγουρα. Το έχω τσεκάρει. Μίλησα προσωπικά με την πωλήτρια από το τηλέφωνο και με διαβεβαίωσε πως σου κάνουν".
-"Με ξέρει; Με έχει δει; Εγώ την ξέρω; Έχω πολλές ερωτήσεις μη φύγεις. Είναι δυνατά τα ταξίδια στο χρόνο; Πώς διάολο θα χωρέσω εγώ εδώ μέσα;"
-"Φυσικά και θα χωρέσεις. Είναι πάρα πολύ άνετα και στηρίζουν τέλεια το στήθος. Και είναι ελαστικά. Κοίτα! Το τραβάω και..."
-"Γίνεται zeppelin;" την έκοψα, από μια επίδειξη που μου θύμιζε αυτές των δοχείων για τρόφιμα στην εποχή της μαμάς μου.
-"Εγώ σου λέω πως θα τα κατά ευχαριστηθείς! Φεύγω γιατί έχω να πάω για καφέ και στη Νίτσα. Θα σε πάρω αύριο να μου πεις"
Φιληθήκαμε κι έφυγε η καφεϊνομανής, αφήνοντας με, με το άλυτο πρόβλημα του αντιστοίχισης 4 μερών του κορμιού μου στις 4 τρύπες που έβλεπα στο σουτιέν.

Ημέρα 2
Μόλις τελείωσα το πρωινό μου μπάνιο. Λείπουν τα παιδιά, ο άντρας στη δουλειά κι εγώ εκμεταλλεύομαι την ησυχία και τη γαλήνη. Έχω πάρει να δοκιμάσω την "επανάσταση" μήπως και αισθανθώ κι εγώ πόσο θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων στην τεχνολογία. Βρίσκω με τη βοήθεια ενός πρόχειρου σχεδιαγράμματος που είχα κάνει, πού ακριβώς πάει τι. Περνάω το κεφάλι, περνάω το ένα χεράκι, ξεκινάω να περνάω το άλλο χεράκι και......ΚΛΑΚ! Το zeppelin αποφάσισε εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ως άλλος transformer, να μετασχηματιστεί σε δαχτυλήθρα, εγκλωβίζοντας με, με: το δεξί χέρι ψηλά στον αέρα σαν τροχονόμος Δευτέρα πρωί στην Κηφισίας ενώ τρέχει απεργία των ΜΜΜ και των ταξί, το κεφάλι κεκλιμμένο δεξιά, πιο δεξιά και από δεξιό ψάλτη, με το πηγούνι καρφωμένο κάπου ανάμεσα στην πρώτη πλευρά και στη λαβή του στέρνου, το αριστερό χέρι σε γωνία 47 μοιρών με το νιπτήρα και τις φωνητικές μου χορδές στραγγαλισμένες από το σούπερ ελαστικό λάστιχο. Φονική παγίδα. Επί 15 λεπτά της ώρας ούτε να φωνάξω βοήθεια δεν μπορούσα. Ήταν μεγάλο το σοκ, και οι εικόνα να με βρουν πνιγμένη από σουτιέν δεν ήταν καθόλου κολακευτική. Με την ψυχραιμία και τον απόλυτο έλεγχο επί του σώματος μου, που με χαρακτηρίζουν, κατάφερα μετά από 20 λεπτά να ουρλιάξω: ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
Δεν έχω παράπονο! Έχω καλούς γείτονες. Και την πόρτα έσπασαν και την ΕΜΑΚ ειδοποίησαν και τα κανάλια.
 Όσο για την "φίλη" και την "Επανάσταση της τεχνολογίας" της; Την έσβησα ακόμα και από το fb!