Το παγωτό μου δεν είναι και χθεσινό!

     Τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αϋπνίες. Μάλλον επειδή κοιμάμαι κοντά 30 χρόνια, συμπλήρωσε ο οργανισμός μου ώρες ύπνου (όπως ώρες πτήσης) και απλά δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Από το απογευματάκι και μετά, οπλισμένη με ένα υπερμεγέθες ποτήρι καφέ και τα ανάλογα τσιγάρα, μεταλλάσσομαι από μητέρα και οικοκυρά, σε σέρφερ παντός καιρού σε δίκτυα, διαδίκτυα, blogs, forums όλα τα σφάζω,όλα τα μαχαιρώνω,
όλα 5 Ευρώ, άστο κάτω αυτό καλέ κυρία κάνει 10. Επειδή είμαι και πολυπράγμων άνθρωπος παράλληλα παίζει και η τηλεόραση, έτσι για να μη χαλάσει η πλύση εγκεφάλου που μου κάνουν τόσα χρόνια. Μπορεί να είναι και μια λανθάνουσα σαδομαζοχιστική τάση που βρίσκει διέξοδο στο να παρακολουθώ ατελείωτα δελτία ειδήσεων με μια συχνότητα ανησυχητική για κάποιο ψυχολόγο. Α και διαφημίσεις! Βλέπω απίστευτα πολλές διαφημίσεις. Και τα δύο φανερώνουν πως λογικά είμαι αυτό που λένε "διαταραγμένος νους". Εγώ βέβαια διαφωνώ και με το Φρόϋντ και με το Γιουνγκ αλλά ποιος με ακούει εμένα; Είπα πως σιχαίνομαι τις διαφημίσεις; Να το πω.

     Εκτός από κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, θεωρώ τις διαφημίσεις υπεύθυνες για πάρα πολλά δεινά, μεταξύ των οποίων και η τρύπα του όζοντος και η εξαφάνιση του Ιβηρικού Λύγκα. Επίσης θεωρώ την όλη βιομηχανία των διαφημίσεων μια πονηρή έως εγκληματική προσπάθεια εξαθλίωσης την υπόστασης μας. Εδώ να ξαναπώ πως σιχαίνομαι τις διαφημίσεις. Εξηγώ:

Κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου(ναι το παραδέχομαι ότι είμαι λάτρης) και βλέπω πως η κυρία στην τηλεόραση, που είναι σχεδόν πάντα κάτω των 30 ετών και των 60 κιλών είναι απόλυτα ευτυχισμένη με το νέο της ξεβρωμιστικό χώρου. Γελάει και χορεύει σαν μπαλαρίνα στο 80 τετραγωνικών μέτρων σαλόνι της και εισπνέει το νέο ξεβρωμιστικό χώρου σαν κοκαϊνομανής, με τόσο βαθιές ανάσες που λογικά θα έπρεπε να έχει πέσει κάτω από υπεροξυγόνωση. Αλλά αντί αυτού έχει την έκφραση γυναίκας που ήρθε σε οργασμό τουλάχιστον 3 φορές, ενώ γύρω της χορεύουν ο 30 ετών άντρας της και τα 3 παιδιά τους ηλικιών 18, 15 και 10!!! Επόμενη διαφήμιση, μια κοπελίτσα 18-19 χρονών που βάζει μια επαναστατική κρέμα κατά των ρυτίδων και ω! Γίνεται 6,5 βία 7 χρόνων και τρέχει σε πράσινα λιβάδια με τα κοτσιδάκια της. Ακολουθεί ένα αυτοκίνητο σούπερ-υπερπροσφορά(ναι την άκουσα ΚΑΙ αυτή την έκφραση) χωρίς το οποίο δεν αξίζει να ζεις βρε αδερφέ και στοιχίζει μόνο 58.000 Ευρά, τη στιγμή που το μηνιάτικο είναι 586 Ευρά επισήμως, 400 αν είσαι τυχερός, ανεπισήμως πλην πραγματικώς. Έχω αρχίσει και στραβώνω, ώσπου γεμίζει την οθόνη μου, μια κοντή, πολύ κοντή ασπρομαλούσσα μπάμπω, με μαργαριταρένιο κολιέ κι ένα πονηρό, συνωμοτικό γελάκι. Ηρεμώ αμέσως και αφήνομαι να με παρασύρει στο πώς να ψωνίζω τσάμπα, γιατί αυτή και μόνον αυτή ξέρει, ενώ όλοι εμείς οι άλλοι είμαστε νεοσσοί του καταναλωτισμού.

     Έχω φτάσει σχεδόν στη κορύφωση. Ζω το μύθο μου στο γυαλί αλλά κάτι λείπει. Εγώ μπορεί να μην ξέρω, ο καλός διαφημιστής όμως ξέρει. Και μου προβάλλει ένα παγωτό. Ένα παγωτό τεράστιο, με σαντιγές και σιρόπια βύσσινο να τρέχουν, με καραμέλες, φυστίκα, τζατζίκι, μπισκότα, κόκκορα κρασσάτο κι ένα κομμάτι πίτσα με μαργαρίτα, και λέω δε μπορεί... πρέπει να είναι τέλειο. Διαφημιστής είναι ο άνθρωπος, όχι πολιτικός, πόσο ψέματα να λέει; Το κουταλάκι λοιπόν του γλυκού χανόταν μέσα στο κύπελλο. Το απόλυτο έδεσμα. Εκεί ακριβώς λύγισα. Άντεξα το ξεβρωμιστικό, την αντιρυτιδική κόλλα, το σούπερ-υπερπροσφορά αυτοκίνητο, με πόνο ψυχής έδιωξα τη μπάμπω από το μυαλό μου αλλά στο παγωτό έδεσα χειρόφρενο. Σηκώνω που λέτε κάτι οικονομίες από το μαξιλάρι, σε τράπεζα ΔΕΝ δίνω για φύλαξη ούτε τα χαλιά, πουλάω κι ένα οικοπεδάκι στην Κινέτα και πάω με την τσέπη γεμάτη μετρητό, να αποκτήσω το γαστριμαργικό όνειρο. Μου δίνει ο περιπτεράς ένα κυπελλάκι στο μέγεθος ουροσυλλέκτη.

-"Τι είναι αυτό;" τον ρωτάω.

-"Το παγωτό σας" μου απαντάει ευγενικά ο άνθρωπος.

-"Πού είναι το υπόλοιπο;" τον ξανα-ρωτάω.

-"Δεν καταλαβαίνω" μου ξανα-απαντάει.

Τον κοιτάζω εξονυχιστικά. Δεν μοιάζει με σκουρούλη λαθρομετανάστη κι έτσι δεν χρειάζεται να ψάχνω για μεταφραστή. Διαβάζω την ετικέτα. Είναι αυτό που έβλεπα στη διαφήμιση. Βρε λες να μεγαλώνει μόλις έρθει σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα και δη με τους αθηναϊκούς ρύπους; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία δυστυχώς και ήδη είχα πληρώσει το αμάρτημα μου. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Πήρα λοιπόν το δρόμο για την παραλία, να κάτσω να ευχαριστηθώ το οικοπεδάκι της Κινέτας. Ανοίγω την καταπακτή του κυπελλακίου με ένα εξολκέα που πάντα κουβαλάω μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις και ω! Τι αντίκρυσαν τα μάτια μου; Ένα μίζερο άσπρο πράγμα όμοιο με σοβά, με δυο θλιβερές κλωστές ροζ υγρού που μάλλον θα ήταν το σιρόπι, κάτι καφέ κουτσουλίτσες που παρακάλαγα να είναι κουτσουλίτσες γιατί αλλιώς δεν ήμουν σε θέση να μαντέψω, και ούτε κοτόπουλο, ούτε τζατζίκι ούτε μαργαρίτα.

     Πληγώθηκα θανάσιμα. Αλλά δεν θα το βάλω κάτω. Θα πάω να πάρω ένα δάνειο και θα την πάρω την αντιρυτιδική. Και στο γυρισμό θα πάω να πάρω από το χέρι την  ασπρομαλλούσα κοντή μπάμπω και θα πάμε στο Πρωτοδικείο να με υιοθετήσει και να παρατήσει αυτόν τον ξερακιανό που σέρνει για γιο της στις διαφημίσεις. Και μετά αφού εισπνεύσουμε ικανή ποσότητα ξεβρωμιστικού, χαρούμενες θα πάμε να ψωνίσουμε τσάμπα γιατί δεν είμαστε και χθεσινές.

Είπα πως σιχαίνομαι τις διαφημίσεις;