Surviving... Survivor.

     Τον τελευταίο καιρό, έχω χάσει σχεδόν όλες μου τις φίλες. Από κει που η καφεδοπαρέα συναντιόταν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα δι' ανταλλαγή πληροφοριών κοινωνικού περιεχομένου έχω να τις δω τέσσερις ολάκερες εβδομάδες. Ανησύχησα και άρχισα τα τηλέφωνα.
Όλες προφασίστηκαν πως είχαν δουλειές, ξέστρωμα χαλιών, ψώνια, εξετάσεις παιδιών ή και ψιλο-αδιαθεσίες. Η υπόθεση βρώμαγε συνομωσία... Τηλέφωνο εκτάκτου ανάγκης στην Καιτούλα. Όπου Καιτούλα, η πιο... αφελής μελαχροινή που ξέρω, για να τοποθετηθώ κομψά. Και όπου καφεδοπαρέα, 5 κιουρίες διαφορετικού (τονίζω) μορφωτικού, οικονομικού, κοινωνικού επιπέδου.
-"Καλημέρα Καίτη!" εγώ.
-"...Εεεε.... καλημέρα Μαίρη..." αυτή με παύσεις.
-"Έλα βρε κορίτσι, πού χάθηκες;" εγώ, κάνοντας την ανίδεη.
-"Εδώ μωρέ, στα ίδια... καθημερινότητα, ξέρεις..."
Άρα ήξερε πως "χάθηκε" και πέρασε απευθείας στη δικαιολογία... Μάλιστα... μάλιστα...
-"Ε τώρα που σε βρήκα... έρχομαι για καφέ!" της δήλωσα απνευστί και της έκλεισα το τηλέφωνο.
     Διένυσα τα 3 χιλιόμετρα που χωρίζουν τα σπίτια μας σε 6 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα (με το αυτοκίνητο φυσικά) και αγνόησα επιδεικτικά το κινητό που κουδούνιζε μανιασμένα. Σε 6 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα χτυπούσα το κουδούνι της Καιτούλας...
-"Καλημέρα φιλεναδούλα μου! Αχ πόσο σε πεθύμησα! Βάλε καφέ να τα πούμε". Εγώ, στο μονόλογο της τρέλας.
"............." Η Καιτούλα κατσουφιασμένη.
Εγώ απτόητη, πάρκαρα την περιφέρεια μου στην καρέκλα και περίμενα.
Η Καιτούλα, προσπαθώντας να ανακτήσει την ψυχραιμία της, έφερε με τρεμάμενα χέρια τα καφεδάκια. Θα προσπεράσω τον ανιαρό διάλογο "τι κάνεις;, εδώ μωρέ στα ίδια, γιατί χαθήκαμε;, έλα μωρέ ξέρεις... δουλειά, παιδιά, σκυλιά, γατιά, μπλα μπλα μπλα", και θα μπω στην ουσία.
-"Καιτούλα μου, είμαστε χρόνια φίλες, ναι;"
-"Πολλά χρόνια Μαίρη μου" συμφώνησε το θύμα...
-"Και πάντα ήσουν ειλικρινής μαζί μου, ναι;"
-"Πάντα Μαίρη μου".
-"Για πες λοιπόν για ποιο λόγο με κλείσατε έξω από την παρέα;"
-"..............."
-"Έλα Καίτη, δεν είμαι Αϊνστάιν αλλά δεν είμαι και βλήτο. Πες..."
-"Λοιπόν, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να στο πω οπότε... Δε βλέπεις Survivor! Να ορίστε!"
-"................" (Σειρά μου τώρα)
-"Και δε φτάνει μόνο αυτό, κοροϊδεύεις κι εμάς που το βλέπουμε".
-"................" (Εγκεφαλική νέκρωση;)
-"Δεν ταιριάζουμε πλέον σαν παρέα Μαίρη, δεν έχουμε κοινά. Δε βλέπεις ούτε X-Factor, ούτε Your Voice Sounds Familiar, ούτε Star Academy. Για να μη μιλήσω για το Μπρούσκο, το  Kara Sevda ή έστω το Έχεις Πακέτο. Αν είναι δυνατόν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Ντάνος!"
Ε ρε πακέτο που φάγαμε ξαφνικά! Ποιος είναι ο Ντάνος βρε παιδιά;
-Και στην τελική πώς κρίνεις κυρία μου χωρίς να έχεις δει; Ε; Πώς;"
Η Καιτούλα είχε ένα δίκιο, αλλά δεν μου έδωσε καμία ευκαιρία να υπεραμυνθώ των θέσεων μου. Μου γύρισε την πλάτη και άκουσα:
-"Ελένη; Πάρε και τη Βάσω κι ελάτε γρήγορα από δω! Είναι εδώ η Μαίρη και θα δούμε Survivor στο laptop". Ουρλιαχτά ακούστηκαν από την άλλη μεριά της γραμμής.
-"Μα..." ξεκίνησα.
-"Ούτε μα, ούτε μου. Μας το χρωστάς. Και στην τελική εσύ ήρθες γυρεύοντας το λόγο. Βάζω καφέ για όλες!".
     Αυτές τις μαλακίες κάνω κι εγώ, καλά να πάθω. Τώρα θα έβλεπα σε απ' ευθείας σύνδεση με το υπερπέραν το Ντάνο Λυγίζο. Σε δέκα λετπά, καφέδες είχαν σερβιριστεί και 4 μουλάρες είχαμε στρογγυλοκάτσει να παρακολουθήσουμε ένα επεισόδιο του "Επιζώντος". Και είδον και ιδού!
Ένα κοπάδι ημίγυμνων ιθαγενών να επιδίδεται σε τελετές ενηλικίωσης (ανεπιτυχής η ενηλικίωση ομολογώ). Ένα τσούρμο απ' τη μια, ένα σμάρι απ' την άλλη, και όλοι αξούριστοι, γλιτσιασμένοι, αχτένιστοι και αλλαλάζοντες. Οι δε γυναίκες των φυλών ήταν ακόμα πιο άγριες. Είχαν σχεδόν όλες κάνει τα παραδοσιακά (υποθέτω) κοτσιδάκια κι έδειχναν δυο φορές πιο μοβόρες από τους άντρες. Ένας νεαρούλης (ξανά υποθέτω) επικεφαλής, παρουσίαζε τα μέλη της κάθε ομάδας αγρίων καθώς και το έπαθλο του αγώνα. Και όχι τίποτα ευτελές όπως χάντρες και πλαστικά κολιέ. Το έπαθλο ήταν... χάμπουργκερ και πατάτες τηγανητές για κάθε νικητή! Αλλόφρονες πανηγύριζαν οι ομάδες αγρίων για το έπαθλο! Χειροκτροτούσαν  οι φιλενάδες! Ζούσα σουεραλιστική φαρσοκωμωδία, δεν εξηγείτο αλλιώς!
Ξάφνου έγινε σιγή... Το πλήθος των αγρίων χωρίστηκε και ξεπρόβαλε...
-" Ο Ντάνος!!!" ούρλιαξε η Καιτούλα μεσ' στο δεξί μου τύμπανο.
-"Αααααχχχχχ ο ΝΤΑΝΟΣ!!!" εν χορώ οι άλλες δύο στο αριστερό μου τύμπανο!
Κοιτάω κι εγώ να δω το Λυγίζο έτοιμη να ανακράξω "Θαύμα! Θαύμα!" και να  επανεξετάσω τις α-θρησκευτικές μου πεποιθήσεις. Αντ' αυτού βλέπω ένα τυπάκι ελαφρώς συγκαμένο, απ' τον τρόπο που περπάταγε, να έρχεται με ύφος τουλάχιστον Schwarzenegger (στο πιο minimal) να πετάει δυο διαταγές εδώ, ένα τσαμπουκάκο εκεί, 5 φ(θ)ονικά βλεμματάκια παραπέρα. Οι δε Μαινάδες δίπλα μου... να αναστενάζουν στα πρόθυρα virtual οργασμού. Κι εγώ ανάμεσα να ακούω σχόλια, τηλεοπτικό καμάκι, ανομολόγητα πάθη, κατάρες σε αντιπάλους, ευχές σε ποθητούς. Να βλέπω να αγωνίζονται/εξευτελίζονται άνθρωποι για τι ακριβώς; Για χάμπουρκερ και πατάτες; Για προβολή; Για λεφτά; Για όλα αυτά μαζί; Αυτό δυστυχώς το έβλεπα παντού. Ποιος ο λόγος να το βλέπω και σε εκπομπή;
-"Ε; Δεν είχα δίκιο; Δεν είναι τέλειο; Και πού να δεις μετά που θα βάλουμε Χ Factor!" γύρισε και με κοίταξε με νόημα η Καιτούλα.
     Δεν το ζούσα αυτό! Δεν είναι δυνατόν φίλες που τις γνωρίζω χρόνια, που έχουμε μοιραστεί καλά και άσχημα να έχουν μεταμορφωθεί σε παντελώς άγνωστες. Φίλες που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με του περισσότερους, να βρίσκουν διέξοδο σε τηλεσκουπίδια. Ή μήπως ήταν όντως μια διέξοδος; Η δική μου πάντως διέξοδος βρισκόταν μόλις δύο μέτρα μακριά. Όρμησα στην εξώπορτα φωνάζοντας ένα "Ξέχασα το φαΐ στο φούρνοοο, τα λέμε!" κι έγινα καπνός. Δεν ξέρω αν θα τα ξαναπούμε. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει ο "Επιζών". Και η ερώτηση παραμένει...
Ποιος είναι ο Ντάνος βρε παιδιά;