Πάμε ΣΔΟΕ στα κλαρίνα!

       Είναι η τελευταία φορά που την πατάω και μένω για καλοκαίρι στο παραθαλάσιο χωριό μου. Διαρκούσης της κρίσης τείνει να μετατραπεί σε Ψαρρού, Ψειρού, όπως στο διάολο τη λένε εκείνη την παραλία των 90Ε η ξαπλώστρα έλα πάρε πάρε!

Θες ότι το χωριό μου είναι κοντά στην Αθήνα, θες ότι όσο σφίγγουν τα πράγματα η αυθόρμητη γαϊδουριά μας μεγαλώνει, θες ότι είμαι στρίγγλα από κούνια, του χρόνου ή θα την κάνω για διακοπές σε κάνα αχαρτογράφητο βουνοχώρι ή θα την κάνω για Κορυδαλλό μεριά. Κι επειδή ακόμα και στο τελευταίο χωριουδάκι υπάρχει το ενδεχόμενο να έχει εγκατασταθεί hot spot λαθροπροσφύγων ή cold spot νομιμοτουριστών... μάλλον για Κορυδαλλό με κόβω και να το έχετε στο νου σας, να περνάτε να φέρνετε κάνα τσιγαράκι.

       Έχω ξαναγράψει για το αδιαχώρητο που επικρατεί στο μοναδικό κεντρικό δρόμο της πλατείας του χωριού. Έχω ξαναγράψει για την ικανή ποσότητα xanax που πρέπει να έχει προμηθευτεί κάποιος προκειμένου να βγει πνευματικά αλώβητος από μια βόλτα στην πλατεία (για τη σωματική του ακεραιότητα ουδείς εγγυάται). Αυτό για το οποίο δεν έχω γράψει είναι για το "φαινόμενο" των πολυάριθμων μουσικών δρωμένων, που ΕΙΔΙΚΑ φέτος για έναν ανεξήγητο (κατ' εμέ) λόγο έχουν πολλαπλασιαστεί εδώ στο πολύπαθο χωριό.

       Αυτό που έζησα φέτος, να πάει και να μην ξανάρθει! Πράγμα που δε βλέπω να συμβαίνει βέβαια, μιας και επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο τη φετινή θερινή σεζόν, εδώ στο μαγευτικό Δήλεσι. Και μιας που γλυκάθηκαν οι παντός τύπου διοργανωτές.... βλέπω να καθιερώνεται ετησίως. Θα  προσπαθήσω να τα πάρω απ΄την αρχή αν και η αϋπνία δεν είναι καλός σύμμαχος.

       Στις αρχές του καλοκαιριού, εκεί που βάδιζα αμέριμνη στην κεντρική λεωφόρο του χωριού (πάντα από τη μεριά που ΔΕΝ έχει πεζοδρόμιο), είδα σύννεφο σκόνης να σηκώνεται δεξιά μου. "Ήρθε το ιππικό!" φώναξα ενθουσιασμένη μιας κι έτρεφα μια αγάπη για τα καρουσέλ παιδιόθεν! Συνηθισμένοι στην τρέλα μου οι ντόπιοι περαστικοί, δεν έδωσαν καμία σημασία. Και φυσικά ρώτησα: "τι φτιάχνουν εδώ;". Ένας γεράκος με BMW και ψάθινα παπούτσια, μου απάντησε, ευγενέστατα ειν' η αλήθεια: "Εδώ θα γίνει χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων. Που ζεις εσύ;"

Πού ζούσα εγώ πράγματι; Γιατί... διαπίστωσα πλέον, προς το τέλος του καλοκαιριού, ότι έχω μια μάλλον διαφορετική άποψη και για το τι σημαίνουν "πολιτιστικές" και για το τι σημαίνουν "εκδηλώσεις". Σχεδόν κάθε δεύτερο Σάββατο (κατά κόρον) εκεί γύρω στις 11 το βράδυ...

ΓΚΡΟΥΝ! Μια πενιά. Δε δίνω σημασία.

Μετά από κάνα πεντάλεπτο... ΓΚΡΑΝΓΚΑ ΓΡΟΥΝ! Δύο πενιές.

"Ποιο βλήμα αποφάσισε να κακοποιήσει μπουζούκι τέτοια ώρα;" σκέφτομαι και ήδη αρχίζω να νευριάζω από την ανθρώπινη αναισθησία απέναντι στα μπουζούκια.

Κι έρχεται η συνέχεια... "Έλα να περάσουμε όμορφα απόψε, ΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!"

Κι ήρθε. Η συντέλεια! Συγκρότημα ήταν, χούλιγκανς σε γήπεδο ήταν, γουρούνια που σφάζανε ήταν... το ίδιο και το αυτό. Ούτε τριτοκλασάτοι ήταν οι αοιδοί, ούτε τεταρτοκλασάτοι, ούτε καν χιλιοκλασμένοι. Πρέπει να ήταν τα χαμένα ξαδέρφια του Κακοφωνίξ του βάρδου, δεν εξηγείται αλλιώς. Τι "Τα δυο σου χέρια πήρανε" άκουγα από τους - θου - τραγουδιστές ενώ η - ξανά θου - ορχήστρα έπαιζε μάλλον τα κάλαντα, κι εγώ ήθελα να πάρω στα δυο μου χέρια κάνα καλάσνικωφ, τι τσαμπακαγκέλια από τους - θου - τραγουδιστές ενώ η - ξανά θου - ορχήστρα έπαιζε "τσάμπα καίει η λάμπα"... δε μπορώ να σας περιγράψω. Μπορώ βέβαια να πω πως εγώ τσάμπα άκουγα όλη αυτή τη σφαγή στίχων και νοτών, αλλά υπήρχαν (ω ναι!) και συντοπίτες μου που πήγαν και πλήρωσαν για να τους βασανίσουν έτσι. Και πάει στο διάολο, θα μου πείτε πως εγώ είμαι η στραβή/γκρινιάρια και αντιδρώ έτσι γιατί τα σκυλοκλάρινα δεν είναι στα ακούσματα μου. Μέγα λάθος! Γιατί εγώ το τσέκαρα, ρώτησα και 2-3 φίλους/γνωστούς/γείτονες λάτρεις της Πάολας και μου είπαν οι άνθρωποι πως ούτε αυτοί που γεννήθηκαν με το τουμπερλέκι στο...χέρι δεν μπορούσαν να ακούσουν αυτό τον κλαθμό! Και θεμιτόν βέβαια, το να βγάλουν ένα μεροκαματάκι (ή και 100) διάφοροι αλλά όχι εις βάρος των αυτιών μου ρε φίλε. Ούτε βεβαίως εις βάρος της μουσικής.

       Σχεδόν κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο λοιπόν εγώ ήμουν ένα ράκος σωματικά και πνευματικά λόγω αϋπνίας. Κι εκεί γεννήθηκε η εκδίκηση, την οποία δεν πήρα αλλά μιας και περιμένω να κρυώσει... είναι παραπάνω από βέβαιο πως θα πάρω. Το θέμα είναι πώς. Διότι δύο τινές περιπτώσεις υπάρχουν. Ή να σκεφτώ να αποταθώ σε αρμόδιες υπηρεσίες καταγγέλλοντας παράνομες πρακτικές (να σας σκάσω ένα ΣΔΟΕ να ψάχνεστε κοινώς) ή... να κανονίσω μια συναυλία των ICED EARTH στην πλατεία Δηλεσίου να έρθουν να γεννήσουν οι κότες των ντόπιων ριγέ αυγά!

Και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν τελεσφορήσει, τότε του χρόνου θα πάρω μια σκηνή και θα πάω να την στήσω στην πλατεία Κοραή. Περισσότερη ησυχία θα έχω...