Σατανική ιδέα!

     Ώρα Ελλάδας 6:27 π.μ. ακριβώς, με χτύπησε σαν την πόρτα του ντουλαπιού της κουζίνας, μια σατανική ιδέα. (Μπορεί να φταίει και η πόρτα του ντουλαπιού που ήρθε να επισκεφτεί ακάλεστη το κούτελο μου).

     Θα ξεκινήσω ένα κύμα αλλαγής. Βαρέθηκα βρε αδερφέ ν’ ακούω «Λεονάιντας» από τα χείλη των τουριστών, καλτσοφόρων ή μη, ν’ ακούω «γκρικ μουζάκα» από το διπλανό τραπέζι και να μου στέκεται στο λαιμό η πηρουνιά του μουσακά. Γίνεται η Αφροδίτη Άρπυια, στο άκουσμα αυτού του «Αφροντάιτη» και τους δίνω οδηγίες για Δαμασκό όταν με ρωτάνε «γουερ το Λάικα-μπέτους;», σαν να είμαι η Ποκαχόντας. Άσε που μου βγαίνει αυθόρμητα ένα γάβγισμα, εμένα της Λάικας!  

     Εντάξει, δεν έχω την απαίτηση να μιλάνε οι ξένοι άπταιστα ελληνικά, καταλαβαίνω τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν με τους φθόγγους και τα «ιδιόρρυθμα» ελληνικά σύμφωνα, γι’ αυτό και δεν θα απαιτούσα ποτέ από τη βασίλισσα Ελισάβετ να προφέρει άψογα φράσεις όπως «δώσε πίσω τα αρχαία μνημεία που μας κλέψατε μαρή απέθαντη καλτάκα, μη σου στείλω το Μητσοτάκη για ποδαρικό γαμώ το Big Ben σου». Όχι δεν θα απαιτούσα να προφέρει τέτοια φράση αν και από μεριά μου πρόφερα άψογα το Μπιγκ Μπεν. Τα μάρμαρα φυσικά και τα απαιτώ, μην ξεχνιόμαστε.

Απλά με νευριάζει αυτή η επιμονή μας να μάθουμε άψογα μια ξένη γλώσσα και η επιμονή των ξένων να ΜΗ λένε σωστά δικές μας λέξεις. Υπάρχει ένα ρεύμα οικειοποίησης ξένης προφοράς ακόμα και από Έλληνες. Και φυσικά από ακόμα περισσότερες Ελληνίδες. Δε φτάνει που ο Γερμανός έχει την απαίτηση να προφέρουμε ολόσωστα λέξεις όπως Kirschsaftschorle (wtf?) έρχεται στη χώρα μας και ΑΝ σε έσχατη περίπτωση αναγκαστεί να πει μια ελληνική λέξη, πετάει ένα «καλομόιρα» κι έρχεται η Καλομοίρα κι αισθάνεται διάσημη και ξεκινάει σχολή ελληνικής γλώσσας με άκρως αμερικανο-βλάχικη προφορά και βασανίζει τα ώτα μας με νιαουριστικά «I was very busy» άι γουόζ βέρι μπίζι ωρέ, γιου νόου. Και το παίρνουν το στυλάκι όλες οι μηδενο-περσόνες και αρχίζουν όλες μαζί τα νιαουρίσματα σε ακατάληπτα βλαχο-αμερικανο-αγγλο-γερμανικο-βραζιλιάνικα, κι έρχεται το «ειμί» και παθαίνει πολιτισμικό σοκ και τρέχει να κρυφτεί στου Διογένη το πιθάρι.

     Δεν μπορώ άλλο σας λέω, σώνει! Εντάξει δεν λέμε να έχουμε όλοι πτυχίο Φιλολογίας αλλά και αυτό που ζούμε είναι κωμικοτραγικό. Μπορεί να φταίει το ότι είμαι από τους τελευταίους στεγόσαυρους  της εποχής μου, αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ, πόσο μάλλον να καταλάβω και να συνομιλήσω σε αυτή τη νέα γλώσσα  τουρλού. Τζίζους σκέφτομαι να σαμποτάρω αυτό το κίνημα! Θ’ αρχίσω να προσφωνώ τους τουρίστες με ελληνική προφορά, κι εννοώ αυτή της γιαγιάς και του παππού μου. Ναι αυτή του χωριού, που οι περισσότεροι ντρέπονται να παραδεχτούν ως τόπο καταγωγής.

     Θα γίνουν λοιπόν, Τζουρτζ(Gourge) ου Γιώρης, Τζουν(Jouhn) η Γιάνν’ς, και όταν με ρωτάνε «Where to Erechtheum?» θα απαντάω: γλέπεις σα κάτ’ μετά το Πετιμπόνουμ ζερβά στο Μπαμπαόρουμ; Ε! Εκεί ξαναρώτα!