Αποφράδα V-DAY!

Σήμερα το καλεί η μέρα να γράψω εν μέρει εις την Αγγλικήν, ίνα εκτονωθώ πιο αξιοπρεπώς με το γνωστό αγγλικόν φλέγμα (συνίσταται αντιβίωση).

Ξαναήρθε η V-DAY!

Όχι η Victory day, όχι η Vengeance day, ούτε καν η Vacation day, κάτι που θα καταλάβαινα απόλυτα, αλλά η Valentine’s day!

Και ήρθε πάνοπλη! Τίγκα στο αρκουδάκι στην κορδέλα και στη σοκολάτα. Απαστράπτουσα μέσα σε ζιργκόν και μπιρμπιλόνια. Μοσχοβολούσα με τόνους λελουδικού. Τόσο πολύ, που με πιάνει μια σιχασιά και μια αναγούλα ομολογουμένως.

Ως ερωτευμένη κι ευτυχισμένη επί 20 συναπτά έτη, επαναστατώ. Γιατί ρε φίλε να γιορτάσω σήμερα; Ειδικώς και παγκοσμίως σήμερα; Για ποιο λόγο φιλαράκο να περιμένω ουρά στο ζαχαροπλαστείο, που μου ήρθε μια λιγούρα της γυναίκας, να πάρει ο κάθε καρακατακαημένος σοκολατένιες καρδιές, σοκολατένιες τούρτες καρδιά, καρδιές γεμιστές με σοκολάτα, καρδιές και πρησμένα συκώτια (τα δικά μου);

Γιατί να βλέπω όπου γυρίζει το μάτι μου κι ακούει τ’ αυτί μου, πιτσιρίκες κάθε ηλικίας να σκληρίζουν σαν γουρουνάκια επί σφαγή επί τη εμφανίση ενός μπαλονιού καρδούλα (ω! Τι πρωτότυπο!) ή ενός αρκουδακίου το οποίο σφίγγει στα αρκουδοχεράκια του... ναι, σωστά μαντέψατε, μια καρδούλα!!! Γιατί να βλέπω το μελωμένο βλέμμα του συνοδού, που περιμένει πως θα του κάτσει η γκόμενα που χτύπησε πριν 2 μέρες κι έκανε τη δύσκολη ή ακόμα χειρότερα την παράκληση στο μάτι του να τελειώσει το μαρτύριο του εξευτελισμού;

Γεμίζουν οι δρόμοι, τα καφέ, τα trendy restaurants, οι μπουζουκερί, ζευγάρια που ΜΟΝΟ αυτή τη μέρα αισθάνονται την ανάγκη να δει όλος ο κόσμος τον έρωτα τους και να μπουν στο μάτι του/της φίλης τους. Α! Και φυσικά να το ανεβάσουν στο status τους στο fb , στο tweeter, ή όπου στο διάολο μαζεύονται όλα αυτά τα έρμα. Και γεμίζουν τα ντουβάρια του fb φτερά, πούπουλα και αρκουδάκια. Και τιτιβίζουν τα κοτόπουλα του tweeter κραδαίνοντας καρδούλες (τι άλλο;). Και κρόσσια εμένα τα νεύρα μου, γιατί άλλο κόκκινο δεν αντέχω! Ανάσες... ανάσες.

Όχι περίμενε! Έχω και την επόμενη μέρα που θα ανακοινώνουν όλες/οι μέσω των ηλεκτρονικών καφενέδων το πόσο τέλεια πέρασαν και πόσο ερωτευμένοι είναι και να απειλούν πως την επόμενη χρονιά θα κάνουν ακόμα περισσότερα! Ανάσες... ακόμα πιο βαθιές ανάσες!

Με ρωτάει η άλλη «τι θα κάνεις του Αγίου Βαλεντίνου;»

«Τίποτα», της απαντάω και προσθέτω «Γιατί να κάνω κάτι; Τι είναι δηλαδή του Αγ. Βαλεντίνου;», κι αρχίζω και βγάζω με στόμφο ένα λογύδριο περί εμπορευματο-ποίησης των συναισθημάτων, παγκοσμιοποίησης, ματαιοδοξίας, αποξένωσης, έβαλα και κάτι θρησκευτικά που θυμόμουν απ’ το σχολείο, μπέρδεψα και λίγη μαγειρική, και κορύφωσα με τη σημερινή πολιτική κατάσταση και το Ζαρατούστρα. Τελείωσα απνευστί το λόγο μου και περίμενα να δει το φως στα λεγόμενα μου η πλανημένη. Εκείνη κοιτάζοντας με σαν να ήμουν κοριτσάκι ξυπόλυτο στο χιόνι που πουλάει λαχεία σε ασπρόμαυρο ελληνικό δράμα (πάρτε κύριε λαχεία), μου είπε:

-«Μαράκι μου, δεν είχα ιδέα τι περνάς, πολύ λυπάμαι. Δε βαριέσαι, η αληθινή αγάπη σπανίζει. Αν θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον πάντως, εδώ είμαι».

Της κατέβασα όσα βαλεντίνικα καντήλια μπόρεσα να σκεφτώ κι έφυγα. Άντε και του χρόνου!