Γυναίκα και μηχανολογικά, καμία ανάμειξις λογικά!

Δεν ξέρω γιατί, δε με ενδιαφέρει κιόλας, αλλά παραδέχομαι πως το 80% των γυναικών δεν τα πάμε καλά με τις μηχανές. Όχι, ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν τα μπορούμε, μάλλον γιατί δεν θέλουμε (να το σώσω λίγο), όλα αυτά τα μηχανολογικά mambo-jumbo που για την πλειοψηφία των αντρών είναι σαν την προέκταση του χεριού τους (ελλείψη κοσμιότερης προέκτασης).

            Για να μην είμαι άδικη, υπάρχουν και άντρες άσχετοι με τα μηχανολογικά, αλλά και γυναίκες που σου λύνουν κινητήρα πιο γρήγορα από ότι κάνω εγώ το μουσακά. Στην τελευταία κατηγορία, αυτών των γυναικών, γνώρισα πρόσφατα μια γυναίκα μηχανικό και τώρα οργανώνω επισκέψεις με πούλμαν κατά τα μέρη της, για να γνωρίσουμε από κοντά αυτό το θαύμα της φύσης, να καταθέσουμε ένα στεφάνι  βρε αδερφέ και να βεβαιωθούμε ιδίοις όμασι πως δεν είναι άντρας μασκαρεμένος.

            Για να επανέλθω, παθαίνω μια χαύνωση να το πω, ένα χάσιμο, ένα flat line εγκεφαλικής λειτουργίας ή στη καλύτερη των περιπτώσεων είσοδο στη «Ζώνη του Λυκόφωτος», όταν έχουμε τεχνικές συζητήσεις με τον άντρα μου. Μου λέει ο άνθρωπος για παράδειγμα: «μην οδηγείς με πολλά χιλιόμετρα στις στροφές μέχρι να πάω το αμάξι συνεργείο γιατί ακούω τον μπιλιοφόρο να βαράει». Αυτό στο γυναικείο εγκέφαλο μου μεταφράστηκε ως: «το γιαπί, το μπιλιοφόρι, το μυστρί. Λες να έχουμε καμιά kinky αλλαγή απόψε;» Και άρχισα να φαντάζομαι ημίγυμνους γυμνασμένους οικοδόμους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να του δείξω πως καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί. Να αναγνωριστεί παρακαλώ ότι υπάρχει μεγάλη δυσκολία και απαιτείται πολύ προσπάθεια, για να κάνεις το μάτι που γλαρώνει να δείχνει πως παρακολουθεί με ενδιαφέρον, ενώ στο μυαλό σου χορεύουν φράσεις όπως «έλα να σε καλουπώσω μάνα μου», «πιάσε μου το μυστρί» και άλλα τέτοια νόστιμα.

            Και να πω και την αλήθεια, είμαι και από τις γυναίκες που πιάνουν τροχό, καρφωτικό ή ένα σωληνοκάβουρα στο χέρι (χωρίς πονηρές ερμηνείες παρακαλώ).

Τον βλέπω ένα απόγευμα είχε ανοίξει το καπό του αυτοκινήτου και κάτι έφτιαχνε. Αρπάζω την ευκαιρία και ρωτάω ας πούμε: «τι είναι αυτό το ασημί εκεί πέρα;» Και δεν περνάει από το μυαλό του άντρα μου πως μπορεί να ρωτάω έτσι για χαριτωμενιά, για ν’ ανοίξω κουβέντα. Κι ενώ δεν θα έπρεπε να με πάρει σοβαρά, γνωρίζοντας με για 20 χρόνια, ξεκινάει ο άνθρωπος να μου εξηγεί τι είναι αυτό το ασημί που είδα και μου κίνησε την περιέργεια. Και αρχίζει:

-«Ποιο ασημί;» μα καλά δε βλέπει;

-«Αυτό καλέ, εκεί» και τείνω το δείκτη μου με κίνδυνο να σπάσω κάνα νύχι.

-«Αυτό δεν είναι «ασημί» αλλά μεταλλικό, ανάλογα με το υλικό κατασκευής». Τι είπε ο άνθρωπος! Hellooo!!! Γυναίκα είμαι, τα βασίζω σχεδόν όλα στις αποχρώσεις. Ξέρεις τι κόπος είναι να ανακαλύψεις το βερικοκί, το δαμασκηνί ή εκείνο το ιβουάρ που κάνει όλους τους άντρες (ή... σχεδόν όλους) να βγάζουν φλύκταινες πριν καν το δουν; Ασημί πάει και τελείωσε. Αλλά θα κάνω πίσω μιας και πήγαινα γυρεύοντας.

-«Έστω μεταλλικό, τι είναι αυτό;» Και άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως!

Άρχισε να μου εξηγεί τι είναι το δυναμό, πώς είναι φτιαγμένο, πώς λειτουργεί. Σε ακριβώς 2 λεπτά είχα βγει από το σώμα μου και το μυαλό μου ταξίδευε στο τι φαΐ θα έφτιαχνα αύριο, αν είχα απλώσει τα ρούχα απ’ το πλυντήριο, αν θα προλάβαινα ένα καφεδάκι με τη φιλενάδα μου και να θυμόμουν να ποτίσω τα λουλούδια στο μπαλκόνι, θα ξεραίνονταν τα καημένα! Παράλληλα διατήρησα το βλέμμα μου οξυδερκές. Είπαμε... χρόνια εξάσκησης. Τα ίδια έκανα και στην παράδοση στο σχολείο και ακόμα μπερδεύω το νόμο του Ohm με το απορρυπαντικό!

 Έρχομαι λοιπόν και παθαίνω εγώ ένα λαλά και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που ρώτησα, γιατί... πού στο διάολο θα μου χρησιμεύσει στα γιουβαρλάκια η αρχή λειτουργίας του δυναμό; Κι έχω και τύψεις από πάνω. Τι μου έφτιαξε ο χριστιανός να δίνει διάλεξη σε ανεπίδεκτο κοινό;

Αφού λοιπόν πέρασε κάνα δεκάλεπτο με τον άντρα μου να μου εξηγεί κι εγώ να σκέφτομαι τις 50 αποχρώσεις του λιλά, έκανε μια παύση ο άνθρωπος να πάρει μια ανάσα και να πιει μια γουλιά  νερό. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία και τι λέω:

-«Ωραία το κατάλαβα! Και στις μοτοσυκλέτες το ίδιο είναι;» Του βγήκε η γουλιά το νερό από τη μύτη!

-«Όχι βέβαια!!! Στη μηχανή λέγεται alternator» απάντησε εμφανώς θιγμένος και μου γύρισε την πλάτη! Υπέπεσα σε θανάσιμο αμάρτημα. Πώς το σώζω τώρα;

-«Να κάνω γιουβαρλάκια αύριο;»