Θα πάω στη ζούγκλα χωρίς τον Ταρζάν.

Μέρος 2ο

            Ώρα 14:05, 0 μέτρα από το στόχο μου και μετράω 5 λεπτά εγκλωβισμένη στο κάθισμα του αυτοκινήτου μου φρεσκολουσμένη στον ιδρώτα. Έχω δαγκώσει τα κλειδιά και είμαι με το ένα μάτι στον αριστερό καθρέφτη, το άλλο μάτι στον κεντρικό καθρέφτη (Παναγιά μου έτρεξε το ρίμελ, σαν πάντα έχω γίνει, αλλήθωρο πάντα!!!) και το ένα χέρι στο χερούλι της πόρτας του αυτοκινήτου, σαν να έχω απασφαλίσει χειροβομβίδα και κρατάω το clip.

Φυσικά το άλλο μου χέρι μοιράζει απλόχερα δεξιά κι αριστερά χειρονομίες και σύμβολα, που είμαι σίγουρη πως στην αρχαιότητα είχαν άλλες έννοιες. Απλά ήταν λίγοι αυτοί που ήξεραν την πραγματική έννοια του φάσκελου ας πούμε, και γι’ αυτό με παρεξηγούσαν! Πόσοι γνωρίζουν πως το φάσκελο είναι επίκληση προς το μεγάλο μανιτού να μου κόβει 5 μέρες και να σου δίνει 5 χρόνια; Και αν έχω εκτείνει και τα δύο χέρια μου και ζητήσω διπλασιασμό της προσφοράς, ειλικρινά ποιος δεν θα ήταν ευγνώμων; Και όλα αυτά ενώ προσπαθώ να βρω τρόπο να κόψω τη ροή των αυτοκινήτων που περνάει δίπλα μου, σαν άλλη Μωϋσίδα.

            Ώρα 14:10, 0 μέτρα από το στόχο μου, και κάποιος εκεί κάτω μ’ αγαπάει. Δεν εξηγείται αλλιώς το κενό στην αυτοκινητοαλυσίδα που βλέπω από τον κεντρικό μου καθρέφτη. Το κενό είναι στα 15 μέτρα and closing. Η αδρεναλίνη μου έχει φτάσει στα ύψη. 10 μέτρα, κάνε να μην πεταχτεί κανένας «ξεπαρκάρων» και μου βουλώσει το κενό. 5 μέτρα, ή τώρα ή ποτέ! 4, 3, 2, 1 γιούριααααααααααααααααααααααα! Η γυναίκα αίλουρος ήρθε, είδε, ενίκησε. Ήμουν ελεύθερη! Πάτησα επιτέλους τσόκαρο στην πολυπόθητη παραλία! Το πρώτο μέρος της αποστολής είχε στεφθεί με επιτυχία και με κίνδυνο της ζωής μου. Τώρα για το δεύτερο, την εύρεση του ιδανικού τετραγωνικού που θα στέγαζε το κορμί των δύο-τριών Αφροδιτών  που είχα την τιμή να κατέχω. Έκανα μερικά βήματα στην καυτή άμμο της Σαχάρας, και έβαλα το περισκόπιο να καλύπτει γωνία 360^ο ενώ αρχίζω να φορτώνομαι την προίκα που είχα κουβαλήσει. Ενώ είμαι στη μεταφορά του 10^ου μπουκαλιού νερό από το πορτ μπαγκαζ κάτω από την αριστερή μου μασχάλη, δίπλα στο καρπούζι και πάνω από το βατραχοπέδιλο, εντοπίζω ένα χώρο 1,5 τετραγωνικού μέτρου, που ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει μια 6μελής οικογένεια, σε απόσταση 20 μέτρων ΒΔ από εκεί που στεκόμουν. Μόνο αν έχεις λάβει στρατιωτική εκπαίδευση ή αν είσαι μαμά έχεις αυτή την υπεράνθρωπη ικανότητα να καλύψεις 20 μέτρα σε 10 millisecond. Νενίκηκα σε Αϊνστάιν. Κύρτωσα τη μέση, λύγισα τα γόνατα, προέταξα το αριστερό πόδι μπροστά και εφόρμησα σαν καθαρόαιμο μουλάρι αγώνων, φορτωμένη κατσαρόλια που κουδούνιζαν χαριτωμένα και σκορπούσαν τον τρόμο γύρω μου. Με το που δίπλωσε και την τελευταία πετσέτα, η μητέρα της οικογένειας, είχα ήδη στρώσει την πετσέτα μου και είχα απλώσει πάνω της το καρπούζι, μια 6άδα νερό, το δεξί νεφρό μου, και μια έντρομη ξανθιά που ούρλιαζε «έλεοοοοοος» και ειλικρινά δεν θυμάμαι πού την είχα μαζέψει. Κάρφωσα την ομπρέλα θαλάσσης για να κατοχυρώσω την επιτυχία μου και ήμουν κάτι παραπάνω από έτοιμη ακόμα και να κατουρήσω τριγύρω αν χρειαζόταν.

Το ακριβές στίγμα δεν το δημοσιεύω για ανόητους λόγους. Ο σημαντικότερος είναι πως το φενγκ σούι (τυλιγμένο σε φρέσκα φύκια και σάλτσα wasabi) του χώρου, ήταν ιδανικό. Αριστερά μου μια παρέα 4 νέων παιδιών, που μάλλον είχαν βαλθεί να ρίξουν το διπλανό δέντρο δια της μεθόδου των ντεσιμπέλ. Χρήσιμη η παρέα μαζί τους ειδικά αν έχεις πέτρες στα νεφρά. Στα δεξιά μου ήταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που συναγωνίζονταν τα ντεσιμπέλια των παιδιών σε γκρίνια. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω!!! Ώσπου μια μυρωδιά που επισκίαζε όλες τις άλλες των αντηλιακών, ήρθε και με τράβηξε από τη μύτη. Μου έκλεισε και αυτιά και μάτια! Κεφτεδάκια!!!!! Και με μπόλικο δυόσμο!  Έστρεψα την κεφαλή 47^ο ΝΝΔ, κι έπαθα έμφραγμα! Τρεις φιλενάδες όρκες ήταν έτοιμες να κατασπαράξουν ένα μικρό κοπάδι κεφτεδακίων που είχε πιαστεί ανυπεράσπιστο στο τάπερ τους. Εταράχθην! Κι εταράχθην έτι περισσότερο λόγω του μένους με το οποίο επιτίθεντο. Απίστευτες ποσότητες κεφτεδακίων θυσιάζονταν για να συμβάλλουν στο σχηματισμό των κορμιών που είχαν καταλάβει 6τ.μ έκαστο. Όχι ότι έχω κάτι εναντίον των κεφτεδακίων, ούτε κάτι εναντίον των ευχάριστα διαμορφωμένων ανθρώπων, αλλά ο συνδυασμός παχουλοκομψή-κεφτεδάκι-στρινγκ ήταν ικανός να με οδηγήσει στην τρέλα. Γιατί... που πας κυρά μου με 5 πόντους τσίτι να καλύψεις τη Γροιλανδία; Και γιατί εξαφανίζεις αναίσχυντα μισή ντουζίνα μοσχάρια; Οι φιλοζωϊκές τι κάνουν τέλος πάντων; Μπρος σε αυτή τη σφαγή κάτι μέσα μου σκίρτησε. Το μυαλό μου γύρισε στις γιαγιούλες της παραλίας μου, που το πολύ-πολύ να κυνηγούσαν κάνα εγγονάκι με κάνα ποταπό λουκουμά ή με το αυγουλάκι στο τσακίρ κέφι. Αμπαλάρισα καλά-καλά το καρπούζι και τη φέτα. Μου είχαν κόψει την όρεξη οι κεφτεδοτραγανίστρες. Ποιανού; Εμένα!

Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει και αποφάσισα να πάω να βουτήξω στο γαλανό νερό με το ΟΛΟΣΩΜΟ έως τα γόνατα μαγιό μου. Με χώριζαν περίπου 9 μέτρα έως το κύμα. Η μόνη ελεύθερη δίοδος ήταν μια στενωπός προς δυσμάς ανάμεσα σε ένα νεαρό ζευγάρι και μία μητέρα με 3 παιδάκια. Μου φάνηκε αρκετά ασφαλής διαδρομή. Αμ δε! Εκεί που η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο να μην ξεκοιλιάσω με το ελαφρύ σαν γάτας πάτημα μου τη μαμά των 3, που λιαζόταν ανάσκελα η αφελής, αίφνης ένα χέρι μου άρπαξε τον αστράγαλο και με ξάπλωσε φαρδιά πλατιά στην καυτή άμμο. Τη μισή, γιατί το άλλο μου μισό, το κάτω μου μισό, έριξε ένα δεξί βολέ στο τρίτο παιδάκι της μητέρας. Ακόμα σε τροχιά πρέπει να είναι. Το δολοφονικό χέρι, ανήκε στην κοπελιά του ρομαντικού ζευγαριού, που δεν τολμώ να κάνω υποθέσεις για το τι ακριβώς ήθελε να πιάσει και μπερδεύτηκε με το πόδι μου. Οι απαραίτητες εξηγήσεις δόθηκαν σε άπταιστα γαμοσταυρίδια και αξιώθηκα επιτέλους να βάλω τα πόδια μου στο νερό! Έκλεισα τα μάτια μου. Ηδονή! Που κράτησε ακριβώς όσο είχα κλειστά τα μάτια μου. Μόλις τα άνοιξα, αντίκρισα μια σακούλα που ερχόταν με άγριες διαθέσεις προς το μέρος μου! Ευτυχώς που είχα αρκούντως καλυφθεί με ένα παχύ στρώμα αντηλιακού από αυτό που επέπλεε γύρω μου, και η σακούλα άλλαξε πορεία καταλήγοντας στο κεφάλι ενός μπόμπιρα που έσπαγε το ρεκόρ στα 25 μέτρα μπουρμπουλίθρας.

Σήκωσα το βλέμμα προς τον ορίζοντα. Έπρεπε εκ νέου να σχεδιάσω διαδρομή για να φτάσω σε ένα τετραγωνικό ελεύθερης θάλασσας για να κολυμπήσω. Και φυσικά θα είχα μπροστά μου και την ειδική διαδρομή επιστροφής προς την παραλία, και μετά την ειδική προς το αυτοκίνητο και φυσικά το μαραθώνιο μέχρι το σπίτι.

«I’m too old for this shit» σκέφτηκα κατά την αρχαία ρήση και κοίταξα προς τη διπλανή παραλία, το παλιό μου ορμητήριο. Έρημη. Μάζεψα τα βρεμένα μου. Είχα τελειώσει με τα κοσμοπολίτικα!