50 Αποχρώσεις του... μωβ

       Είμαστε εντελώς χαζές τελικά; Ως γυναίκες εννοώ, όχι ως ξεχωριστές προσωπικότητες. Ως σύνολο, ως φύλο. Εκείνο το «ασθενές» φύλο, που είδαν κι έπαθαν οι σουφραζέτες να το κάνουν ισχυρό, που πέταξαν εκατοντάδες σουτιέν (με ή χωρίς μπανέλες) τα­κούνια, τσιμπιδάκια για τα φρύ­δια και ρόλεϊ μέσα σ' ένα «Δοχείο απορ­ριμμάτων της ελευθερίας». Τσάμπα τόσες φεμινιστικές οργανώσεις, τόσες διαμαρτυρίες, τόση παγκόσμια κινητοποίηση για να σταματήσει η κακοποίηση των γυναικών, τσάμπα τόση καθοδήγηση από μάνα σε κόρη να μη δέχεται ούτε χαστουκάκι, έστω γι’ αστείο...

       Όχι, όχι. Από την αρχή να το πάμε, γιατί θα χάσω και το λίγο μυαλό που έχω.

Τα Άρλεκιν δε μου άρεσαν ποτέ. Έχω διαβάσει ένα, στην ηλικία των 17, το οποίο και έκαψα ως προσάναμμα στην ψησταριά με τα κυριακάτικα μπριζολάκια. Θεώρησα πως ήταν απείρως χρησιμότερο έτσι. Εξ’ ου και έχω αναπτύξει μια φυσική αποστροφή, ένα μπλιαχ, σε ότι νερόβραστο, δήθεν, μοδάτο. Όταν λοιπόν το soft πορνό ανάγνωσμα «50 αποχρώσεις του γκρι» έγινε εν μία νυκτί μόδα, ανάρπαστο, best seller, hit, κλπ μπούρδες, δεν το διάβασα. Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να το διαβάσω. Ειδικά όταν είδα τις επιπτώσεις αυτού του... του... του... στα διάλα, στις φιλενάδες μου, την καθημερινότητα τους και τις σχέσεις τους.

       Έρχεται η Μαίρη (απλά συνονόματη, δεν είναι ανεξέλεγκτη η διπολικότητα μου) για καφέ.

Κι έρχεται και αυτή καφέ. Μάλλον... ένα μείγμα μωβ, καφέ, κίτρινου.

-«Κα... τι έπαθες; Τι έγινε;» Η αντίδραση μου.

-«Αχαχχα τίποτα καλέ, πώς κάνεις έτσι; Βάλε καφέ να σου πω. Αυτό που μου συμβαίνει είναι υπέροχο!»

Σέρβιρα καφέ ενώ την λοξοκοιτούσα. Λες να την χτύπησε κάνας επώνυμος και να κατέθεσε αγωγή αποζημίωσης; Αυτή ήταν αρκούντως λογική εξήγηση για την κεφάτη blue marine φιλενάδα μου.

-«Κατ’ αρχή, πες μου πονάς; Μπορώ να κάνω κάτι;» εύλογη ερώτηση.

-«Πονάω, αλλά είναι υπέροχα!». Ήταν φανερό, έπαιρνε ναρκωτικά. Ή αυτό ή...

-«Πες μου από την αρχή τι έπαθες, θα τρελαθώ!»

-«Από την αρχή; Οk, στην αρχή πήγα σινεμά».

-«Και δε με πήρες κι εμένα γουρούνα; Ξέρεις πως λατρεύω το σινεμά».

-«Και είδα μια ταινία που άλλαξε τη ζωή μου», συνέχισε ακάθεκτη η γουρούνα. «Είδα τις «50 αποχρώσεις του Γκρι. Ξέρεις, αυτήν την ταινία που κάνει θραύση. Όλοι γι’ αυτή μιλάνε. Ε, είπα να πάω να τη δω. Και... έγινε ένα μικρό θαύμα!»

-«Πλακώθηκες στην ουρά για το τελευταίο εισιτήριο κι έκανες αγωγή και αποζημιώθηκες. Χαλάλι το μπλαβί μάτι, σε καλή μεριά φιλενάδα!».

-«Βλακείες! Μου συνέβη κάτι απείρως καλύτερο. Άλλαξε όλη η ζωή μου. Σε αυτήν την ταινία είδα το πάθος, τον έρωτα, την έξαψη. Όλα αυτά που νόμιζα πως είχαν χαθεί από τη ζωή μου. Και σκέφτηκα να εφαρμόσω το σενάριο στην ερωτική μου ζωή με τον Τάσο».

-«Κάτσε μάνα μ’ γιατί με έχασες. Την ταινία δεν την έχω δει αλλά ένα soft σαδομαζοχιστικό πορνό δεν είναι; Ένας που βαράει μία, που της αρέσει που τη βαράει κι αυτουνού του αρέσει που τη βαράει και αρέσκονται αμφότεροι στην κλωτσοπατινάδα».

-«Το είδες; Πονήρω!»

-«Δεν το διάβασα, δεν το είδα και δεν πρόκειται να κάνω τίποτα από τα δύο εις τον αιώνα λέμε».

-«Τότε πώς ξέρεις την υπόθεση;» Φυσική ξανθιά η φίλη μου...

-«Δε θέλει και πολύ φαντασία νομίζω για να γράψεις μια τσοντούλα. 5-10 αχ-βαχ, 2-3 ω θεέ μου, 4-5 πεθαίνω, άντε και αν το θες πιο πιπεράτο, πέτα κι ένα ζευγάρι χειροπέδες και κάνα μαστίγιο και καθάρισες».

-«Αηδίες που λένε όλοι αυτοί που δεν έχουν δει την ταινία, ή που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο. Δες πρώτα την ταινία και μετά τα λέμε. Πώς κρίνεις κυρά μου χωρίς να έχεις προσωπική αντίληψη;». Εεε; Πώς έκρινα;

Με κοίταζε κατάματα και αγριευόμουν. Σα να είχα απέναντι μου το Rocky λίγο πριν φωνάξει το αξέχαστο "Adriaaaan!"

-«Να κρίνω τι, βρε αλλοπαρμένη; Το πώς σε κατάντησε ο Τάσος; Να σου θυμίσω πως μία και μόνη φορά σου είχε ρίξει ένα χαστούκι πριν 4-5 χρόνια και είχες ξεσηκώσει όλη τη γειτονιά και τους φίλους και οι φωνές σου ακούστηκαν 4 τετράγωνα παρακάτω. Θυμάσαι πως έλεγες πως θα του έκανες μήνυση για κακοποίηση; Δίπλα σου δεν ήμουν που πήρες τηλέφωνο μαρή το Σύλλογο Προστασίας Κακοποιημένων Γυναικών και ζήταγες βοήθεια; Και δικαίως, κατά τη γνώμη μου.»

-«Α! Άλλο αυτό!»

-«Τι άλλο αυτό; Όχι πες μου, μη φοβάσαι, τώρα που ξέρω πως σου αρέσει, ΔΕ θα σε χτυπήσω!». Το μάτι μου είχε γυρίσει.

-«Να ρε παιδί μου, άλλο να τις τρως χωρίς να το αποζητάς, κι άλλο να πέφτει και κάνα χαστουκάκι ή λίγο spanking σε στιγμές πάθους. Εκεί, καμιά φορά χρειάζεται, τονώνει τη σεξουαλικότητα, αναζωπυρώνει τη σχέση». Σε κάνα cosmopolitan θα το είχε διαβάσει αυτό, ήμουν σίγουρη.

-«Άει που μου ‘μαθες και το spanking στα γεράματα! Και δε μου λες, άντε και πες ότι τα βρήκατε και σας αρέσει όλη αυτή η kinky φάση, ποιος ο λόγος να το δείχνεις έτσι βρε παιδάκι μου; Δεν είναι και για διαφήμιση ένα μπλε-μωβ μάτι».

-«Α αυτό! Δεν έγινε επίτηδες, να..., πάνω στον ερωτικό παροξυσμό ξέφυγε λίγο η κατάσταση...»

-«Και παρα-ξυστήκατε. Πετάχτηκε το μάτι σου και τράκαρε με τη μπουνιά του Τάσου. Τι λες μαρή; Εσένα σου αρέσει να τις τρως τις φάπες σου, και του Τάσου του αρέσει να στις ρίχνει. Θα σας γίνει συνήθεια και αντί για πρωινή καλημέρα θα έχετε πρωινές κουτουλιές. Και πώς θα το ελέγξεις όλο αυτό το σκηνικό τότε;». Είχα επιχείρημα.

-«Αν καλύτερο και συχνότερο σεξ, προϋποθέτει και λίγες μελανιές, είμαι διατεθειμένη να το δεχτώ. Χάνεις σου λέω, να πας να δεις την ταινία και να πάρεις ιδέες. Μπορεί και να σου βγει σε καλό, ποτέ δεν ξέρεις. Και να σου πω ένα μυστικό; Η νέα μόδα είναι, όποια περνάει καλά στο κρεβάτι, να το δείχνει. Αμελάνιαστη = Aνέραστη.» Και μου έκλεισε με νόημα το μάτι. Το αμελάνιαστο, το άλλο ήταν ήδη κλειστό.

-«Μη σε κρατάω Μαίρη μου, θα έχεις και δουλειές..., να βάλεις τις χειροπέδες να μουλιάζουν..., έχω κι εγώ να κάνω κεφτεδάκια... Τι να σου ευχηθώ κορίτσι μου; Άντε να τις πιάσεις και τις 50 αποχρώσεις του μωβ με τον Τάσο βρε!»

       Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Την άνοιξα και περίμενα να ξεπροβοδίσω τη φίλη μου. Απέναντι η Φιλίτσα κατέβαζε τα σκουπίδια.

«Καλημέρα Φιλίτσααα!» της φώναξα.

Σε απάντηση σήκωσε και κούνησε το χέρι της. Ένα χέρι γεμάτο σκούρες μωβ μελανιές, σαν πλοκάμια χταποδιού. Γούρλωσα τα μάτια.

-«Καλημέρα κορίτσιαααα! Και η Μαιρούλα εδώ; Γεια σου Μαιρούλα, τι υπέροχη ταινία που είδαμε! Σ’ ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια κορίτσι μου».

Ήμουν στη «Ζώνη του Λυκόφωτος».

-«Αυτά έλεγα και στην καθυστερημένη φίλη μας από δω» πετάχτηκε ο Ρόκυ.

-«Μακάρι να τη φωτίσει ο κύριος Γκρέι. Αλήθεια πότε βγαίνει η συνέχεια της ταινίας; Μην την χάσουμε Μαιρούλααα!»

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, σκέφτηκα σοβαρά την εγχείρηση αλλαγής φίλου...