Υποψόφιος!

Κυριακή 4 Μαΐου το σωτήριον έτος 2014.

Ώρα γύρω στις 11 το πρωί, λιακάδα, ελαφρύ αεράκι. Πουλάκια που κελαηδούν. Υπέροχη μέρα! Όχι, λάθος! Θα ήταν μια υπέροχη μέρα αν... αν δεν ήμασταν 15 μέρες πριν την αποφράδα ημέρα των εκλογών και αν δεν μου ερχόταν εμένα η φαεινή ιδέα να κατέβω στην πλατεία του χωριού για να πάρω μισό κιλό ψωμί.

           Ορισμένα από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούν να με κάνουν τρελή, είναι η ανθρώπινη βλακεία και το ανθρώπινο θράσος. Άρα έκανα κακή επιλογή εξ αρχής, κατεβαίνοντας τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα στην πλατεία του χωριού. Από την άλλη, ενδόμυχα με έτρωγε μια σχιζοφρενική τάση για υγιές ξεκατίνιασμα, υποθέτω. Οπότε ντύθηκα, χτενίστηκα και τσουπ, εξόρμησα προς άγραν άρτου. Ταυτόχρονα όμως, είχαν εξορμήσει και οι 2500 υποψήφιοι δημοτικοί... κάτι σε ένα χωριό 5000 κατοίκων, προς άγραν ψήφων. Κακό timing είπαμε.

Φτάνοντας λοιπόν στη πλατεία, αντικρίζω ένα ποικιλόχρωμο σμάρι ανθρώπων να βουίζει και να έχει κατακλύσει ότι τραπεζάκι, καρεκλίτσα, παγκάκι, τοιχάκι υπήρχε σε μια πλατεία 150 τετραγωνικών. Μερικοί ενθουσιώδεις είχαν σκαρφαλώσει και σε κάτι αναιμικές μουριές, μάλλον για καλύτερη θέα. Κάλεσα το 166 just in case. Δε μου πήγαινε η καρδιά να βλέπω τον κυρ Μήτσο τον υδραυλικό, να κρέμεται σαν τσαμπί, από ένα κλαράκι που μετά βίας άντεχε το βάρος μιας χελιδονοφωλιάς, προσμένοντας το κάταγμα ισχίου. Έχω πολλάκις πει πως είμαι... ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Αποφάσισα να περάσω όσο γινόταν γρηγορότερα από τον τόπο του μαρτυρίου της ανθρώπινης νοημοσύνης και να μη σηκώσω το κεφάλι, για να μη δώσω αφορμή για χαιρετούρες με κανέναν. Αμ δε! Και να θέλω να κρυφτώ είναι αδύνατο με αυτήν την «ευχάριστα διαμορφωμένη» σιλουέτα που διαθέτω. Με πήραν χαμπάρι μονομιάς τα όρνια. Είναι που έχουν κι εξασκημένη όσφρηση, σαν τις ύαινες όταν μυρίσουν αίμα.

            Στα δέκα πρώτα βήματα είχαν γεμίσει τα χέρια μου κάρτες, καρτούλες, καρτελίτσες και πόστερ υποψηφίων. Κάποιος είχε βάλει και ένα ευρώ, ενώ κάποιος άλλος μου έβαλε στην τσέπη κι ένα βαζάκι μέλι μαζί με την καρτούλα της υποψηφιότητας του. Μια κυράτσα με γούνα, από αυτές τις κοντούλες λεμονιές 200 κιλών που με κατατρέχουν σε κάθε «κοινωνική εκδήλωση» (λαϊκή, σούπερ μάρκετ, κηδείες, γάμους, εμποροπανηγύρεις) αλάλαξε διαμελίζοντας το μικρό μου δαχτυλάκι του ποδιού (ναι, αυτό με τον κάλο): «καλώς το καλύτερο κορίτσι του χωριού!». Εκατό κεφάλια γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος μου. Σε εκατό ζευγάρια μάτια είδα τη λάμψη του θηρευτή. Αισθάνθηκα σαν τον τελευταίο ζωντανό σε μια αλάνα με ζόμπι. Χέρια απλώθηκαν προς το μέρος μου για επιθετικές αγκαλιές και χειραψίες. Κάποιος υποψόφιος φώναξε: «Βάγγου!!! Πέτα ένα φρέντου για το κορίτσι ωρέ!»

Το δε «κορίτσι» ήταν σε κατάσταση πανικού. Δεχόμουν ολο-μέτωπη, ολο-πλάγια και ολο-πισινή επίθεση! Ήμουν περικυκλωμένη.

            Ευτυχώς για μια ακόμα φορά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτούργησε ακαριαία! «Κάτω τα χέρια Γκρούεζα! Είμαι κι εγώ υποψήφια!!!» ούρλιαξα στο μαινόμενο πλήθος. Και ω του θαύματος! Το πλήθος άνοιξε ένα μεγάλο κύκλο γύρω μου σαν να τους είπα πως έχω Έμπολα. Άδραξα την ευκαιρία και άρχισα να τρέχω προς την ελευθερία ενώ «ου φρέντους» σφύριξε πετώντας δίπλα στο δεξί μου αυτί.

            Έφτασα σπίτι τρέχοντας κι ασθμαίνοντας. Έκλεισα και διπλοκλείδωσα την πόρτα. Ψωμί δεν πήρα φυσικά και δήλωσα στον άντρα και στα παιδιά μου πως για 2 βδομάδες ΔΕΝ θα ξαναβγώ απ’ το σπίτι κι ας λιμοκτονούσαμε. Με κοίταξαν με απορία αλλά δεν είπαν τίποτα. Μόνο η μικρή μου χαμογελώντας μου είπε:

-«Μαμά; Γύρνα λίγο την πλάτη σου.»

-«Γιατί παιδάκι μου;»

-«Έχεις ένα πόστερ κολλημένο στην πλάτη»...