Κουτσομπόλα εγώ; ΔΕΝ το δέχομαι!

        Δεν σας καταλαβαίνω εσάς τους άντρες! Το πιο πιθανό είναι να μη σας καταλάβω και ποτέ, έτσι για να έχουμε ισοπαλία. Φταίει πως ούτε εσείς λέτε πως θα μας καταλάβετε ποτέ, φταίει η διαφορετική οπτική που έχουμε για πράγματα και καταστάσεις, φταίνε η τεστοστερόνη και η προγεστερόνη, φταίνε οι μανάδες μας;
Για τον καθένα/μια όλο και κάτι θα φταίει αλλά δεν θα επεκταθώ. Θέλω να σας πω τον πόνο μου! Θέλω να με συμπονέσετε καλέ εσείς οι γυναίκες. Κι εσείς οι άντρες, την επόμενη φορά θυμηθείτε: δεν φταίμε πάντα εμείς.

Σάββατο πρωί και εκεί που πίναμε καφέ, λέω στον καλό μου:

-«Έχεις τίποτα να κάνεις σήμερα;»  Φυσικά είχα πάρει το ύφος «το γλυκό μου»!

-«Τι θέλεις;» μου απάντησε με ερώτηση.

-«Εγώ; Τίποτα καλέ, απλά μια ερώτηση έκανα!» Θα προσέγγιζα δια της πλαγίας οδού...

-«Ρε δεν τ’ αφήνεις αυτά; Εσύ για να ρωτάς κάτι θέλεις. Έλα λέγε να τελειώνουμε». Πάει και η πλαγία, πάει και η ευθεία, πάει και «το γλυκό μου». Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, οπότε αλλαγή στρατηγικής...

-«Θέλω κάτι πραγματάκια από το σούπερ μάρκετ μωρέ, θα με πας να ψωνίσω;»

Του ‘φυγε το φλυτζάνι από τα χέρια! Εντάξει, το ήξερα ότι είναι το χειρότερο του, αλλά τέτοια αντίδραση δεν την περίμενα.

-«Ούτε γι’ αστείο!» με κεραυνοβόλησε με την αγριοφωνάρα του.

Η γειτόνισσα απέναντι κρεμάστηκε από τα κάγκελα του μπαλκονιού για ν’ ακούσει, εγώ όμως δεν θα τα παράταγα τόσο εύκολα.

-«Καλά χρυσέ μου, απλά έχω αρκετά πράγματα να πάρω, ήθελα να πάρω να σας φτιάξω και ένα cheesecake, αλλά άστο μωρέ, χέστο, άλλη φορά. Θα πάω με τα πόδια», και απομακρύνθηκα 47 εκατοστά ΑΚΡΙΒΩΣ από το τραπέζι. Καμία αντίδραση. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά, τίναξα την αλογοουρά και άρχισα να περπατάω αργά προς την έξοδο.

-«Καλά περίμενε, θα σε πάω.» μουρμούρισε ο ηττημένος.

Success! Το κόλπο με την αλογοουρά πάντα πετυχαίνει, εκτός αν ήταν το cheesecake...

       Σε 10 λεπτά ήμασταν έξω από το σούπερ μάρκετ. Ώρα Ελλάδος 10:20 και 23 δευτερόλεπτα. Του έδειξα και μια ωραιότατη θέση να παρκάρει φαρδιά πλατιά, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Εδώ, θα προσθέσω ότι ΟΥΔΟΛΩΣ αναρωτήθηκα γιατί δεν υπήρχε παρκαρισμένο αμάξι εκεί που παρκάραμε εμείς. 

       Μπήκα η καλή σου κουνιστή και λυγιστή να κάνω τα «λίγα» ψώνια μου. Στο διάδρομο με τα απορρυπαντικά βλέπω τη Σοφία. «Καλημέρα», «Καλημέρα». «Τι κάνεις; Τι κάνουν τα παιδιά, ο άντρας σου;» Για να μην τα πολυλογώ μου στοίχισε ένα 5λεπτο η Σοφία. Στα τυριά συνάντησα τη Ντίνα. «Καλημέρα», «Καλημέρα». Μια από τα ίδια. Στα κρέατα, πέφτω πάνω στην Ελένη. Να μην τη χαιρετίσω; Ενώ ψώνιζα πάντα για να μην χάνω χρόνο. Ξανά μανά «Καλημέρα», «Καλημέρα», ξανά μανά ένα 5λεπτο. Πάνω που την αποχαιρετούσα μου είπε με για τη Λίτσα που χώρισε εντελώς ξαφνικά! Ε, απλά δεν μπορούσα να φύγω! Συνταρακτικά νέα! Αν χρειαζόταν η κοπέλα κάτι να μη ρώταγα; Ήτοι πάει άλλο ένα 5λεπτο. Είχα και ψώνια να κάνω είπαμε! Μέχρι στιγμής είχα χαλάσει 25 λεπτά και περίπου 30 ευρώ σε πράγματα που δεν θυμάμαι να ήθελα. Θυμήθηκα πως ήθελα ζάχαρη και πήγα στον ανάλογο διάδρομο με τις ζάχαρες, τα γάλατα και τους καφέδες. Και τσουπ! Πέφτω πάνω στην ίδια τη Λίτσα! Αυτή που χώρισε, μην τα ξαναλέμε. Να μην τη ρώταγα πώς είναι; Αν χρειαζόταν κάποιον να μιλήσει βρε αδερφέ, αν χρειαζόταν κάτι; Ήταν και το περιβάλλον κατάλληλο για κουβέντα δίπλα από τους καφέδες, τι να ‘κανα; Να μην χαράμιζα ένα τέταρτο; Να αδιαφορούσα; Όχι βέβαια! Είναι αντικοινωνικόν! Και από ανθρωπιστική σκοπιά να το δεις, έπρεπε να μιλήσω στη Λίτσα. Αν έπρεπε να πάρω βρεφικές κρέμες δεν ξέρω, μιας και τα παιδιά μου έχουν περάσει την εφηβεία, αλλά δεν πειράζει. Τι αξία έχουν 5 βρεφικές κρέμες μπροστά στο δράμα μιας γνωστής;  15,81 έκαστη, αλλά ποιος μετράει; Τι αξία έχει το χρήμα μπροστά στο χρόνο που περνάς με τους δικούς σου ανθρώπους; Καμία απολύτως!

Εεεεε; Με χτύπησε σαν κεραυνός! Κοίταξα το ρολόι μου! Είχαν περάσει 40 λεπτά από την ώρα που μπήκα! Ποιος τον άκουγε τώρα! Και με το δίκιο του ο άνθρωπος. Αλλά με το δίκιο μου κι εγώ! Τα κίνητρα μου ήταν καθαρά ανθρωπιστικά λέμε.

        Όρμησα στο ταμείο παίρνοντας σβάρνα μια πυραμίδα με γκοφρέτες που είχαν φτιάξει οι υπάλληλοι για διακόσμηση του σούπερ μάρκετ (ποιος καμένος έχει τη φαεινή ιδέα να στοιβάξει εκατοντάδες γκοφρέτες σε πυραμίδα;), και φωνάζοντας «συγγνώμηηηη» στο διάβα μου. Μια γηραιά κυρία που με είδε να εφορμώ παραμέρισε. «Δεν κολλάνε εύκολα τα κόκαλα σε αυτήν την ηλικία» θα σκέφτηκε, κι εγώ αρπάζοντας την ευκαιρία βρέθηκα πρώτη στο ταμείο. Σε μια κρίση πανικού, άρχισα να βγάζω ότι άχρηστο είχα πάρει πριν το χτυπήσει η ταμίας και βρεθώ με 6 χλωρίνες, 4 βάζα γλυκόζη (;), 3 πακέτα προτηγανισμένες πατάτες (φτου κακά, ποτέ δεν τις έχω πάρει), 4 μπισκότα, 2 κρέμες γάλακτος, 3 crème cheese,  ένα κιλό φράουλες και το σωρό τις βρεφικές κρέμες. Κατέληξα με 3 ευμεγέθεις τσάντες, πλήρωσα ένα ανεκτό 30ευρο, και βγήκα Κεντέρης έξω.

       Στα 10 μέτρα από την είσοδο, είδα καπνούς να βγαίνουν από το αυτοκίνητο. Κακό σημάδι αυτό και είχα μόλις 15΄΄ να βρω πιστευτή δικαιολογία για την αργοπορία μου.

-«Δε φαντάζεσαι τι συνέβη» είπα ανοίγοντας την πόρτα.

-«Δε φαντάζεσαι τι θα σου συμβεί τώρα» απάντησε ο άντρας μου κάθιδρος, μιας και είχε παρκάρει στο πιο απροστάτευτο από τον ήλιο σημείο, βγάζοντας τον καπνό του τσιγάρο του από τα ρουθούνια.  Μου θύμισε δράκο λίγο πριν εκτοξεύσει φλόγες.

-«Μα δε φταίω εγώ σου τ’ ορκίζομαι! Το ξέρεις πως η Λίτσα χώρισε; Μου το είπε η Ελένη η γυναίκα του Μήτσου, την ξέρεις. Και λίγο πιο δίπλα ήταν η ίδια η Λίτσα. Τι να έκανα; Να μην της μίλαγα; Να μην την ρώταγα;» είπα απνευστί για να εξευμενίσω το «δράκο».

-«Τι να την ρωτήσεις; Πώς χώρισε; Μάλλον θα την πήγαινε κι αυτή για ψώνια ο άντρας της. Ξέρεις πόση ώρα ψήνομαι εδώ για να κουτσομπολέψεις με τις φιλενάδες σου κυρία μου; Ε; Ξέρεις;»

-« Ε, πάνω από τέταρτο δεν έκανα! Τι κάνεις έτσι;» η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση δεν είχαμε πει;

-«Είναι η τελευταία φορά που σε φέρνω για ψώνια». Σε αυτόν τον άνθρωπο, τα περί άμυνα και επίθεσης δεν έπιαναν, ήταν φανερό.

«Και το καλό που σου θέλω να φτιάξεις το καλύτερο cheesecake που έφαγα ποτέ!» με αποστόμωσε βάζοντας μπρος τη μηχανή.

Cheese cake; Ουπς!!! Γι’ αυτό ήταν τα μπισκότα...