M. Παρασκευή και ΔΕΝ νηστεύω.

      Ναι. M. Παρασκευή και ΔΕΝ νηστεύω. Εγκληματικό ίσως αλλά έχω βρει εκεί ένα πάτημα που λέει "ασθενής και οδοιπόρος αμαρτία ουκ έχουσι" και μιας και λογίζω την παράνοια ως ασθένεια, ΔΕΝ νηστεύω. Κάπου θεωρώ και την προσπάθεια ετών καθώς και το χρήμα και το χρόνο που έχω ξοδέψει ως να διαμορφώσω τον τέλειο σωματικό κύκλο ως επένδυση, και δεν θέλω να τα χαλάσω.

      Κάθε χρόνο λοιπόν ακούω τον ίδιο εξάψαλμο και τα ίδια σιχτίρια από γνωστούς και συγγενείς ως άπιστη, άθεη, αντίχριστη κλπ στολίδια μέσα στο πνεύμα αγάπης των ημερών πάντα. Κάθε χρόνο προτάσσω τα ίδια επιχειρήματα περί ανεξιθρησκείας, ανοχής, μη κρίσης (όχι οικονομικής δυστυχώς) έτσι ώστε να προφυλάξω το μαινόμενο πλήθος για να μην κριθεί κι αυτό με τη σειρά του (σωστά θυμάμαι;) και να αποτρέψω τους πολύ τυπικούς γνωστούς και συγγενείς από το να εισβάλουν στο κάστρο μου με δικράνια αλαλάζοντας και να με ρίξουν στην πυρά. Ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό να τους αφήσω να τιμωρηθούν προσπαθώντας να με σηκώσουν για να με ρίξουν στην πυρά αλλά... το πνεύμα των ημερών, καταλαβαίνετε. Εξ' αιτίας του πνεύματος και ουχί του οινοπνεύματος λοιπόν, προσεφέρθην να μεταφέρω στην εκκλησία τις νηστεύουσες πενθερούλες, θείες, γειτόνισσες και όσες ακόμα γνωστές κατάφερα να στριμώξω στο αυτοκίνητο μου για να παρευρεθούν στη τελετή της αποκαθήλωσης. Εν μέσω καπέλων, φτερών, ψαλμών, κρίνων, πασχαλιών και άλλων λουλουδιών που κουβαλούσαν για τον στολισμό του επιταφίου, τακουνιών που στήριζαν απίστευτο βάρος λίαν ευτραφών αλλά πάντα νηστευόντων ωρίμων πιστών κυριών, σταυροκοπημάτων κι εξαψάλμου για την προσβολή στην πίστη από εμένα την αμαρτωλή, κατάφερα να παραμείνω ψύχραιμη και να μην τις αδειάσω σε κανένα χαντάκι γιατί δεν έβρισκα αρκετά μεγάλο χαντάκι. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ μακριά η εκκλησία και είμαι και πράος άνθρωπος, οπότε και έφερα σε πέρας την αποστολή. Να τις πάω. Εδώ ξεκινάει η επικίνδυνη αποστολή Νο 2. Να βρω να παρκάρω κάπου αρκετά κοντά ("ανάμεσα στο πρώτο στασίδι και την αριστερή πύλη αν γίνεται παιδάκι μου, πονάνε τα πόδια μου"), να μην τρακάρω με το 90% των υπερηλίκων οδηγών F1 που είχαν ακριβώς την ίδια φιλοδοξία για το πρώτο στασίδι και, ακόμα πιο δύσκολο, να μην ανοίξω τον "αχόρταγο" και στολίσω κι εγώ με τη σειρά μου το πλήθος με τα δικά μου ευχετήρια. Υπομονή μια φορά το χρόνο είναι, θα περάσει... Λόγω της ημέρας, καταλαβαίνετε. Λοκάρω από μακριά μια θέση ονειρική, λίγο πιο δεξιά από την ωραία πύλη, πατάω το γκάζι μέχρι ξενυχιάσματος φτύνοντας βίδες και παξιμάδια από την εξάτμιση, προσπερνάω τον παππού του Νίκι Λάουντα από αριστερά και με ανάποδο τιμόνι και το χειρόφρενο να μου έχει φτάσει στο σαγόνι, παρκάρω αριστοτεχνικά ενώ γύρω μου σταυροκοπιέται μια παρέα κυριών φωνάζοντας "θαύμα, θαύμα". Ίσως και να ήταν λόγω της ημέρας, καταλαβαίνετε... "Κατεβείτε" προστάζω τις τρομοκρατημένες πλην πιστές και ανάβω τσιγάρω για να γιορτάσω τη νίκη μου. "Εσύ δεν θα κατέβεις;" τόλμησε να ξεστομίσει η θεία μου αλλά μόλις είδε τα μάτια μου να γυαλίζουν, τους καπνούς (όχι του τσιγάρου) να βγαίνουν από τα αυτιά μου και τα δόντια μου να μακραίνουν, σιώπησε κι έφυγε τάχιστα προς άγραν θέσεως VIP στην ακολουθία.
      Άνοιξα το παράθυρο και αφέθηκα να παρατηρώ τον κόσμο που με προσπερνούσε βιαστικά από φόβο. Η ώρα ήταν 10 το πρωί και 22 τα τσιγάρα στο πακέτο μου. Μισή ώρα αργότερα άρχισαν να βγαίνουν ορισμένοι από την εκκλησία. "Ωραία, γρήγορα τέλειωσε" σκέφτηκα και άρχισα να σχεδιάζω τη διαδρομή διαφυγής μας. Αμ δε! Ήταν απλά αυτοί που είχαν βγει στο διάλειμμα για τσιγαράκι όπως αποδείχτηκε από ένα κυριούλη που με πλησίασε με ένοχο ύφος. "Κοπελιά μήπως έχεις ένα τσιγάρο;" Του το πρόσφερα λόγω της ημέρας αλλά και για το "κοπελιά", (ευλογημένη πάθηση ο καταρράκτης) για μένα! 11 η ώρα, με 15 τσιγαράκια στο πακέτο και αποφάσισα να ανοίξω λίγο ραδιόφωνο. Με την πρώτη νότα κουφάθηκα. Νταν! Συνέπεσε η κωδωνοκρουσία. Ας είναι! Λόγω της ημέρας, καταλαβαίνετε... έκλεισα το ραδιόφωνο και άναψα τσιγάρο. Τα πηγαδάκια τριγύρω πλήθαιναν με χαμηλόφωνα κουτσομπολιά για το τι φορούσε η μια και πώς ήταν η άλλη, για μια τρίτη που ήρθε μόνη μιας και ο άντρας της την παράτησε, για το πού πάει ο κόσμος και το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα φέτος. Σιγά-σιγά κάτι σε πανηγύρι μου έφερνε αλλά συγκρατήθηκα έτι μία φορά. Λόγω της ημέρας.

Στις 12 ακριβώς με το στόμα πικρό από τα τσιγαράκια που είχαν μειωθεί σε 5 και το πλήθος δίπλα να με κοιτάει σαν εξωγήινο σε γυάλα γιατί δεν κατέβαινα από το αυτοκίνητο να σμίξω με τους πιστούς, άρχισα να αναρωτιέμαι πώς με είχαν καταφέρει να έχω καπνίσει 16 τσιγάρα σε 2 ώρες (το 1 ήταν τράκα οπότε δεν το μετράω) και να νεύρα μου να έχουν μεταβληθεί σε μακαρόνια Νο2, άβραστα φυσικά. Μάλλον λόγω της ημέρας, δεν εξηγείται αλλιώς. Κατά τις 12 και τέταρτο ανοίγουν οι πύλες (συγκρατούμαι) και εξορμούν γιαγιάδες που τις τραβολογούν τα εγγόνια, βιαστικοί κύριοι που έχουν κάνει κράτηση στο καφενείο, ακόμα γηραιότεροι με ευαίσθητους προστάτες και οι δικές μου που σπρώχνουν, πατάνε, χαιρετούν με χαμόγελο και ροβολάν τον κατήφορο ως άλλες Μποτσαρίνες με φτερά στα καπέλα και μυτερά γοβάκια σε μια ύστατη προσπάθεια να φτάσουν πρώτες στο όχημα διαφυγής από τον τόπο κατάνυξης και προσευχής. Κάπου εκεί μου έχει φύγει η φρενίτιδα να τις επιστρέψω χωρίς τα φτερά στα καπέλα και σε 4 τόνους πιο άσπρο στα σπίτια τους. Θέλω απλά να φύγω. Δεν ανοίγω καν τη συζήτηση για το πώς ήταν η λειτουργία, συγκρατούμαι αν και δεν κάνει, μου έχει πει ο γιατρός. Ώσπου έρχεται η χαριστική βολή από τη θεία μου. "Έχασες που δεν ήρθες. Ήταν και η συμμαθήτρια σου η Κατίνα, χάλια έχει γίνει. Εσύ μια χαρά διατηρείσαι. Θα σε έβλεπε και θα έσκαγε. Ίσως του χρόνου".

Με Ιώβεια υπομονή, χαμογέλασα, σκέφτηκα πως μάλλον θα κάνω πατάτες τηγανιτές για το κοτόπουλο το μεσημέρι, να θυμηθώ να πάρω και τυρί, και απάντησα: "Ίσως θεία μου, θα δούμε".
Λόγω της ημέρας, καταλαβαίνετε...

Σημαντική (λέμε τώρα) σημείωση 1: Το κειμενάκι αυτό το είχα γράψει πέρυσι. Πέρυσι όμως δεν είχα  blog.
Σημαντική (ξανα-λέμε τώρα) σημείωση 2: Από πέρυσι μέχρι φέτος δεν άλλαξε τίποτα απολύτως! Τα φτερά, τα τακουνάκια και το κουτσομπολιό, είναι διαχρονικά.
Σημαντική (ξανα-ματα-λέμε τώρα) σημείωση 3: ΚΑΙ φέτος κοτοπουλάκι έκανα! ΚΑΙ το κοτοπουλάκι είναι διαχρονικό!